Misdaadmysterie

Jean-Paul Dullers is Limburger, uit Genk, hij woont in Bornem. Hij schreef al de romans ‘Een vlucht vooruit’ en ‘Hondenleven’. Zijn eerste afspraakje met zijn vrouw Brigitte had hij 45 jaar geleden, in de Genkse manege Kattenevia, waar dit verhaal zich afspeelt. De zaak Tom is zijn eerste van een serie misdaadverhalen met de Genkse speurders Coppens en Vercauteren als spilfiguren.

Coppens en Vercauteren staan al meer dan tien jaar aan het hoofd van de (Belgisch)Limburgse recherche. ‘’Het zijn net twee schellen van dezelfde hesp’, zei een collega van hen ooit, ze zijn generatie- en studiegenoten en waren al vrienden tijdens hun studiejaren, in de richting criminologie’. Ze zijn getrouwd met hun job en ook een beetje met elkaar. Beiden drinken geen alcohol. Toch zijn er ook veel verschillen. Coppens is meer het type ruwe bolster, blanke pit, in de verhoren speelt hij vaak de bad guy. De rol van good guy is dan voor Vercauteren, hij stelt zich wat meer empathisch op. Coppens is dominant aanwezig, scheurt graag op zijn motor rond en is dol op vrouwen. Dat is Vercauteren overigens ook en niet zelden schuiven ze elkaar de vrouwen toe na een kortdurende relatie. Vercauteren heeft de zorg voor zijn licht dementerende moeder, hij is slordig op zijn kleren en is heeft altijd honger. Dat maakt dat hij behoorlijk gezet is en weinig conditie heeft.
De auteur introduceert zijn beide hoofdpersonen uitgebreid, we leren ze in dit boek goed kennen. Dat haalt wel de vaart uit het verhaal rondom het misdrijf uit dit boek.
Het verhaal speelt zich grotendeels af in Genk, in de manege Kattenevia. Daar wordt Tom, een jongeman met het syndroom van Down, voor dood achtergelaten in een paardenbox. Hij heeft een forse hoofdwond maar leeft gelukkig nog als hij door een van de personeelsleden gevonden wordt, hij wordt met spoed naar het ziekenhuis gebracht, daar wordt hij kunstmatig in coma gehouden.
Coppens en Vercauteren leiden het onderzoek en zijn al snel ter plekke. Op de manege aangekomen horen zij in eerste instantie alleen mooie verhalen over Tom die heel veel op de manege aanwezig was en hier en daar wat klusjes meedeed of mee uit mocht gaan rijden onder begeleiding van een van de personeelsleden. Maar het illustere duo ruikt onraad, de verhalen zijn te gelikt en geen van de personeelsleden lijkt open en eerlijk te getuigen. Zij vormen een gesloten front, vastbesloten om de flikken buiten de deur te houden. Het verhaal ontwikkelt zich langzaam maar daar staat tegenover dat de auteur zijn personages goed uitwerkt, we leren ze stuk voor stuk goed kennen. Mooie dialogen in sappig Vlaams verhogen het leesgenot. En ook al is Vlaams niet mijn spreektaal, de vele woordspelingen blijven leuk. Een voorbeeld: ‘Ze besluiten gezamenlijk dat het vet van de soep af is voor vandaag, ze wensen mekaar goede nacht en trekken allebei huiswaarts’
‘Het onderzoek loopt niet lekker, iedereen doet zijn stinkende best, maar de gesloten gemeenschap liegt en zwijgt, de heren van de politie mogen kiezen in welke volgorde’. Het kost Coppens en Vercauteren wel een aantal weken en pakken frieten met curryworsten om de misdaad op te lossen.

Een mooie eerste kennismaking met dit bijzondere duo, hopelijk volgen er nog meer avonturen van deze heren. Jean-Paul Dullers heeft geen pageturner geschreven maar een ouderwetse misdaadroman waarin de karakters goed, maar wel wat langdradig, zijn opgezet. Daardoor ontbreekt het met name in de eerste helft van het boek aan tempo, er gebeurt niet veel. Later wordt dat beslist beter. Conclusie: Coppens en Vercauteren hebben zeker potentie om uit te groeien tot een bijzonder speurders duo, aan het tempo moet nog gesleuteld worden. Drie sterren.