Was het echt de bedoeling van Clare Littleford om een literaire thriller te schrijven of was het een idee van de pr-afdeling van de uitgeverij om deze twee vermaledijde woorden op de cover te zetten? In alle geval, Bedreigd is allesbehalve een thriller en al helemaal niet literair. Geen nanoseconde is dit boek spannend. Als een onverbeterlijke optimist bleef ik toch maar verder lezen in de hoop dat het verhaal in het volgende hoofdstuk echt zou beginnen. Verloren moeite. In plaats van een bloedstollende zoektocht naar het verdwenen meisje Sophie en een verhaal vol plotwendingen en mogelijke verdachten, krijgen we het oersaaie relaas over een man met problemen op zijn werk, die als hij tijd heeft wat in het dagboek van Sophie leest en naar het einde van het boek toe toch eindelijk (een beetje) in actie schiet en actief op zoek gaat naar het meisje. Gelukkig was de plot nog verrassend, anders zou het boek helemaal een lege doos geweest zijn. Ook de schrijfstijl kon me niet echt boeien. Constant is er een ik-figuur aan het woord. Enerzijds hoofdrolspeler Peter, maar wanneer hij het dagboek leest is, wordt Sophie de ik-figuur. Op den duur kwam me dat ge-ik grondig de strot uit. Enige diepgang moet je ook niet verwachten. Alle personages blijven oppervlakkig. Je leert ze niet echt kennen, laat staan begrijpen. Zo komt Peter nogal ongeloofwaardig over. Geobsedeerd door het meisje wil hij dolgraag weten waar Sophie zich bevindt en hoopt aanwijzingen te vinden in het dagboek. Nu, als ik Peter was, dan zou ik dat dagboek in een paar uur verslinden en desnoods onmiddellijk op de laatste bladzijde kijken. Maar na een maand heeft hij nauwelijks een twintigtal bladzijden van het boek gelezen. Vreemde obsessie!

Bedreigd is een boek dat het etiket ‘literaire thriller’ helemaal niet verdient. Door deze woorden op de cover was mijn verwachtingspatroon waarschijnlijk anders dan wanneer ze er niet opstonden. Een flater van de uitgeverij, want ik kijk nu niet meteen uit naar nieuw werk van Clare Litteford.