Daar gaan we weer. Op de cover staat opnieuw 'literaire thriller' te blinken. Het is tegenwoordig haast een wetmatigheid dat thrillers die literair worden genoemd, dit bijna nooit zijn. Nachtschade vormt hierop geen uitzondering. Karin Slaughter hanteert een nogal armoedige, naar mijn zin te vlotte schrijfstijl. Gelukkig is het verhaal zelf boeiend genoeg om je er niet te veel aan te ergeren. Ondanks de vele nutteloze uitweidingen - het boek had best wat compacter gemogen - is Nachtschade het soort thriller dat je liefst in één ruk door wilt verslinden. Jammer genoeg is de ontknoping ronduit ontgoochelend. Wie de dader is, ligt nogal voor de hand. En over zijn drijfveren rept Slaughter slechts een paar zinnetjes. Maar het is een debuut. Dat er nog enkele schoonheidsfoutjes inzitten weze haar vergeven.