Je moet Ik wist het gewoon lezen. Punt.

Mijn eerste Van Gastel

Tot mijn schaamte moet ik zeggen voor Ik wist het nog nooit een boek van Chantal van Gastel gelezen te hebben. Al maanden staat de Zwaar!-trilogie op mijn wishlist, maar de serie kopen en lezen is er nog niet van gekomen. Toen kwam ik haar boek Ik wist het tegen en ik was meteen al verliefd op de cover. Je mag zo vaak je wilt tegen mij zeggen “Don’t judge a book by it’s cover”, maar ik doe het lekker toch. Toen ik vervolgens van The House of Books de vraag kreeg of ik het boek wilde lezen en mee wilde doen aan de blogtour om Ik wist het te promoten wist ik dat het voorbestemd was; dit boek moet ik lezen, en wel nu! En Reviews & Roses heeft de eer het blogtournee van Ik wist het af te mogen trappen vandaag, leuk!

Je moet Ik wist het gewoon lezen. Punt.

Maar jeetje, waar moet ik beginnen?! Dit boek is zó goed! Ik moet echt nog even mijn gedachten op een rijtje zetten voordat ik hier een zinnige recensie over kan schrijven, want momenteel zijn de enige dingen die in mij opkomen “Ik wist het is ge-wel-dig”, “Je moet Ik wist het gewoon lezen. Punt.” en “Je weet niet wat je mist”. Eerlijk waar, Ik wist het heeft mij opgeslurpt en ik ben nog steeds in de ban van het verhaal. Wauw!

Toen ik in Ik wist het begon maakte ik bij het eerste hoofdstuk nog aantekeningen van dingen die ik mee wilde nemen in mijn recensie, maar al snel liet ik mijn kladblok links liggen want ik had helemaal geen tijd om ook nog aantekeningen te maken; het verhaal vergde ál mijn aandacht. Ik kon Ik wist het zó moeilijk wegleggen dat ik nog tot laat in de avond doorlas terwijl de wekker om 6 uur ‘s ochtends weer zou gaan voor mijn werk. Ja, Chantal van Gastel is de reden voor mijn slaaptekort.

Tosti’s en de troetelbeertjes brigade

Maar laat ik dan toch nog even ook wat inhoudelijk vertellen, ook al is het hopelijk al wel duidelijk dat je Ik wist het gewoon nú moet kopen… Na het eerste hoofdstuk was het toevallig lunchtijd en plotseling had ik zin in een tosti. Goh, wie zou mij op dat idee hebben gebracht? Chantal van Gastel schrijft zo beeldend dat ik Feo’s tosti’s gewoon bijna proefde. Of mijn tostikunsten de zijne hebben overtroffen? Dat denk ik niet.

In Ik wist het komen veel personages voorbij, en allemaal zijn ze bijzonder. Zo heb je natuurlijk de hoofdpersoon, Mia, en de twee hele leuke mannen die de standaard voor de vriendjes van de lezeressen meteen weer een stuk hoger leggen, maar je hebt ook de ontzettend leuke kat Charlie van de troetelbeertjes brigade. Ja, daarvoor moet je het boek gewoon lezen, haha. De gesprekken die Mia voert met Charlie zijn heerlijk verfrissend en dit past precies bij het boek. Ook het feit dat haar bloemenwinkel een grote rol speelt vind ik prachtig en je leert ook nog eens heel veel over bloemen. En laat ik nou net gek zijn op bloemen, heerlijk!

Magisch

Mia heeft een bijzondere gave die ze het vloeipapiereffect noemt en dit geeft een magisch tintje aan het boek. Toen ik dat tegenkwam in het boek dacht ik even ‘huh, maar dit was toch een chicklit?,’ maar dit gegeven maakt het hele boek juist alleen maar mooier. Ik wist het heeft echt iets magisch en betovert een ieder die het leest. Ik heb tranen gelaten van het lachen en van verdriet. Wauw, Chantal wat heb je dit prachtig geschreven en wat zit het verhaal goed in elkaar!

Ook voor fans van All You Need is Love

Het boek begint met het moment waarop Mia de bloemenwinkel begint en Feo leert kennen, vlak daarna maken we een sprong in de tijd en is het twee jaar later; het moment waarop ze Axel leert kennen. Door het boek heen was ik het ene moment Team Feo en het andere moment Team Axel, en het boek is uiteindelijk geëindigd op de manier waarop ik hoopte dat het zou eindigen. Ik denk dat dit boek trouwens ook een aanrader is voor fans van All You Need is Love, het programma van Robert ten Brink. O, en ook vind ik dat dit boek verfilmd moet worden en volgend jaar tegen kerst uit moet komen, want daar zou het verhaal zich ook perfect voor dienen.

Tijd om af te kicken

Jeetje, er zijn nog zoveel dingen die ik over het boek wil vertellen. Ik had het in principe kortaf kunnen houden met simpelweg “Dit boek is geweldig en moet je nú direct gaan lezen”, maar nee, ik wilde natuurlijk alles vertellen dat goed is aan het boek. Maar dan kan ik wel alle 478 pagina’s bij langs gaan en een recensie schrijven die net zo lang is als het boek (dat eigenlijk nog wel het dubbele formaat had mogen zijn van mij). Ik ben momenteel helemaal aan het afkicken van het heerlijke verhaal en de leuke personages zoals Mia, Axel, Feo, de schattige Noëlle – als ik een kind krijg hoop ik dat ze op Noëlle lijkt, wat een heerlijk kind -, Cara en haar familie, Viola en nog veel meer. Ze zijn mij allemaal even dierbaar en die lieve mensen hadden van mij best in het echte leven mogen bestaan.

Erg leuk is om het verhaal achter het boek te lezen, maar als deze recensie proeft naar meer kun je ook de filmpjes bekijken waarin Chantal van Gastel een stukje voorleest uit Ik wist het. O, en Chantal, wat is het nummer van Mia? Ze mag voor mij wel zo’n prachtig bloemenarrangement maken met de Rose Deep Water.

Deze recensie werd eerder geplaatst op www.reviewsandroses.nl.