De trein naar nergens en andere verhalen

Deze bundel met vierentwintig korte verhalen van Frank Roger wilde ik toen hij uitkwam graag lezen omdat ik weleens wilde weten wat hij schreef. Het voorwoord in de bundel is van Laura Scheepers en zijn verwoordt goed wat er bijzonder is aan deze verhalen.
Bij het lezen ervan denk je aan het begin met een heel gewoon iets te maken te hebben, met iets dat in het gewone leven ook goed kan gebeuren. Maar dan gebeurt er iets dat helemaal niet kan, iets geks, iets dat onder je huid gaat zitten of iets in de beleving van het personage dat anders is dan normaal. Dan denk je: is dit fantasie? Kan dit wel? En het wordt steeds gekker, steeds wonderlijker, maar wel heel consequent in opbouw en ook heel logisch in het verhaal.
Bij deze verhalen krijg ik vaak associaties met de schilderkunst van het surrealisme die ik altijd al geweldig heb gevonden, met magisch realisme: lange schaduwen waar die helemaal niet horen te zijn. Een apart kleurgebruik. Dit soort verhalen zijn voor mij van die schilderijen, maar dan uitgewerkt in het geschreven woord. Soms wel een beetje te lang naar mijn zin, maar altijd interessant genoeg om tot het einde uit te willen lezen. Helaas vaak met een open einde, zodat je zelf uit mag maken als lezer hoe het verder loopt.
Ik vond het leuk om met deze bundel kennis te kunnen maken met de verhalen van Frank Roger, een schrijver die bijna van dezelfde leeftijd is als ik en die dus logischerwijs in zijn leven dezelfde ontwikkeling in de wereld heeft meegemaakt. Het was mooi om te zien welke gevolgen dat heeft gehad voor de verhalen.
Dit boek is een aanrader voor lezers die van korte verhalen lezen houden en van veel diversiteit in het genre. Met Frank weet je het nooit, een verhaal kan allerlei kanten op gaan.

P.S. Ik las het boek van Edge Zero met een andere kaft