Lezersrecensie
Een aanrader!
Een vriend attendeerde mij op De Puzzel van Wajir (PvW).
Meer van ontwikkelingssamenwerking/hulp dan de meesten van ons wist ik niet en ik had (ook) de nodige vooroordelen. Na het lezen van PvW is mijn beeld van OSW een stuk genuanceerder.
Geen dagelijkse kost voor mij, maar ik heb het boek met groeiende interesse gelezen. Door de pakkende schrijfstijl van Terwindt werd ik bij elk hoofdstuk het verhaal in gezogen en las ik geboeid verder.
Bij de voorbereiding van zijn opdrachten en in het veld moest hij omgaan met bestaande situaties, plaatselijke omstandigheden, vaak avontuurlijk en soms gevaarlijk (conflicten), en dealen met soms botsende karakters, die hij beeldend en treffend beschrijft.
Elk hoofdstuk zou je als apart verhaal kunnen lezen (vind ik). Bij het eerste doorbladeren werd mijn aandacht getrokken door 'Graceland in Harare', dat gaat over het (controversiële) concert van Paul Simon in 1987 in Zimbabwe, waarbij hij het podium deelt met Afrikaanse musici die meespeelden op zijn album Graceland. De recette ging naar lokale liefdadigheid. Desondanks volgden er in de pers negatieve reacties. Samen met zijn dochter bekijkt Terwindt op haar voorstel een video van dit concert en zij vraagt daarna of zijn werk in Afrika ook wel eens bekritiseerd werd. Daarop zegt hij dat hij eigenlijk nooit bespot of verworpen werd als 'white savior' en hij licht verder ethische aspecten van zijn werk toe.
Meerdere titels van hoofdstukken maken nieuwsgierig. Ik noem er enkele.
'Madam Courage' (aids), 'Zorg in Gods naam' (aanwezige infrastructuur missionariswerk), uiteraard 'De puzzel van Wajir' (dun bevolkte noordoosten Kenia, ter grootte van twee maal België). 'Brief uit .......' (diverse landen), maar ook 'Rennen in Lusaka' (hardlopen na werkdag in Zambia) en 'Samenwerken met minkukels' (racisme bij ambtenaren ministerie).
Dan nog een citaat met (geestige) beschrijving van karakters: 'Chris is een uitgesproken karikatuur, strak in het pak, zijn coupe een controversieel Amerikaans matje........Hij is nog niet binnen of hij plant al zijn vlag'.....' (uit 'WHO op lemen voeten').
Terwindt's intentie was om ons inzicht te verschaffen in de complexe wereld van OSW, maar ook bewustmaking van het belang ervan. En dat is door zijn scherpzinnige, veelal gedetailleerde analyse van projecten en programma's zeker gelukt. Indrukwekkend!
Een aanrader, derhalve.
Meer van ontwikkelingssamenwerking/hulp dan de meesten van ons wist ik niet en ik had (ook) de nodige vooroordelen. Na het lezen van PvW is mijn beeld van OSW een stuk genuanceerder.
Geen dagelijkse kost voor mij, maar ik heb het boek met groeiende interesse gelezen. Door de pakkende schrijfstijl van Terwindt werd ik bij elk hoofdstuk het verhaal in gezogen en las ik geboeid verder.
Bij de voorbereiding van zijn opdrachten en in het veld moest hij omgaan met bestaande situaties, plaatselijke omstandigheden, vaak avontuurlijk en soms gevaarlijk (conflicten), en dealen met soms botsende karakters, die hij beeldend en treffend beschrijft.
Elk hoofdstuk zou je als apart verhaal kunnen lezen (vind ik). Bij het eerste doorbladeren werd mijn aandacht getrokken door 'Graceland in Harare', dat gaat over het (controversiële) concert van Paul Simon in 1987 in Zimbabwe, waarbij hij het podium deelt met Afrikaanse musici die meespeelden op zijn album Graceland. De recette ging naar lokale liefdadigheid. Desondanks volgden er in de pers negatieve reacties. Samen met zijn dochter bekijkt Terwindt op haar voorstel een video van dit concert en zij vraagt daarna of zijn werk in Afrika ook wel eens bekritiseerd werd. Daarop zegt hij dat hij eigenlijk nooit bespot of verworpen werd als 'white savior' en hij licht verder ethische aspecten van zijn werk toe.
Meerdere titels van hoofdstukken maken nieuwsgierig. Ik noem er enkele.
'Madam Courage' (aids), 'Zorg in Gods naam' (aanwezige infrastructuur missionariswerk), uiteraard 'De puzzel van Wajir' (dun bevolkte noordoosten Kenia, ter grootte van twee maal België). 'Brief uit .......' (diverse landen), maar ook 'Rennen in Lusaka' (hardlopen na werkdag in Zambia) en 'Samenwerken met minkukels' (racisme bij ambtenaren ministerie).
Dan nog een citaat met (geestige) beschrijving van karakters: 'Chris is een uitgesproken karikatuur, strak in het pak, zijn coupe een controversieel Amerikaans matje........Hij is nog niet binnen of hij plant al zijn vlag'.....' (uit 'WHO op lemen voeten').
Terwindt's intentie was om ons inzicht te verschaffen in de complexe wereld van OSW, maar ook bewustmaking van het belang ervan. En dat is door zijn scherpzinnige, veelal gedetailleerde analyse van projecten en programma's zeker gelukt. Indrukwekkend!
Een aanrader, derhalve.
3
Reageer op deze recensie
Gesponsord
Een Nederlander en een Française, twee talen, twee culturen. Twee werelden. Een arts en een studente kunstgeschiedenis. Louter tegenstellingen, maar één grote liefde. Groot genoeg?
