Iene Miene Mutte

Het boek heeft de titel Iene Miene Mutte en is vertaald door Herman Van Der Ploeg. De oorspronkelijke auteur van het boek is namelijk de Engelsman Matthew Arlidge. De huidige titel van het boek was Eeny Meeny. Het was zijn aller eerste misdaadroman van Arlidge’s serie seriemoordenaarsthrillers met als hoofrolspeelster detective inspecteur Helen Grace. Het boek past echt perfect in zijn werk. Het is een psychologische thriller. Helen Grace wordt immers weer op onderzoek uitgezet om een aantal moorden te gaan ontrafelen waarvan de moordenaars zo onschuldig als een pasgeboren kind zijn. Hun slachtoffers zijn door hen zeer goed gekend. Terug rennend naar hun normale leven. Rondlopend met een kwellend geweten. Zich voortdurend afvragen waarom ze het in godsnaam hebben gedaan. Ze leggen allemaal één voor één hun verklaring af bij Helen. Maar dan blijkt er een verband te zijn tussen al deze onschuldige moordenaars en slachtoffers. Er ontstaat een zeer vreemd patroon in deze zaak. De slachtoffers beweren immers dat ze ontvoerd worden. Eerst gevangen genomen op een plek waar niemand ze kan vinden en vervolgens worden ze gedwongen om elkaar te doden. Als er één iemand dood gaat mag de andere vrij. Maar wie of wat zou hier dan moeten achter zitten en waarom? Het boek heeft dan misschien nog geen prijzen gewonnen; maar wacht maar tot je het begint te lezen. Je leest het in een adem uit! Het is echt een woord verslindend boek!




De opbouw van het boek is ideaal voor deze psychologische thriller. Het boek sleurt je namelijk van het begin meteen in het verhaal. Het start met een spannend stuk gevolgd door een verassend kijkje in het leven van Helen dat je niet meteen zou verwachten. Daarna begint het verhaal dat in het heden is geschreven zich langzaam op te bouwen. In het boek geven ze tussendoor bepaalde flashbacks aan die op het einde van het boek zeer belangrijk zijn. Ze zullen uiteindelijk de sleutel zijn naar de oplossing of de clou van het verhaal. Het boek is geschreven in het personaal perspectief. Waarbij je je ook af en toe helemaal in een personage bevindt. Doordat de auteur soms begint te vertellen in de ik vorm zodanig dat je je beter kan inleven in het personage. Je kan voelen wat hij of zij denkt. Dit om het nog spannender te maken en aangenamer om te lezen. Daarom is de stijl van het boek gewoon subliem. Het leest vlot, een aangenaam en beleefd taalgebruik met de juiste gekozen woorden. De personages uit het boek en daarmee bedoel ik vooral Helen leren je dat we in een wereld leven die soms een verschrikkelijke realiteit kan bevatten. Je toch altijd stevig in je schoenen moet blijven staan. Weten dat ondanks alles deze dingen ook echt kunnen gebeuren in de wereld waar we nu leven. We toch moeten beseffen dat we er allemaal wel doorkomen. Dat uiteindelijk het slechte zal worden bestreden en er goede tijden zullen aankomen. Het boek is geschreven voor mensen die niet bang zijn om zich helemaal te verliezen in een verhaal.

Ik vond het persoonlijk echt een bangelijk boek! Ik had het letterlijk in drie dagen uitgelezen. Zo spannend vond ik het! De schrijfstijl van de auteur heeft echt klasse. De verhaallijn is echt mooi geformuleerd. Alle scènes klopten en waren uitgewerkt. Alles kwam op het einde mooi op zijn plaats. Wat ik ook zo geweldig vond aan het verhaal was dat de personages zeer verschillend waren. Men maakte namelijk kennis met veel verschillende mensen uit diverse maatschappelijke categorieën. Dat vond ik er ook zo interessant aan. Ook gewoon het feit waar sommige mensen toe in staat kunnen zijn als het gaat over leven of dood. Het gaf me weer eens een bredere kijk op het leven. Daarom was het weer eens een geslaagd boek.