Hoe de dunne lijn tussen feit en fictie je aan het denken zet

De jonge Elias, die armoedig opgroeit in het Antwerpen van eind 19e eeuw, krijgt op het sterfbed van zijn moeder informatie over zijn vader die hij nooit heeft gekend. Getriggerd door de informatie, laat hij zijn oude leven en lijden achter en trekt hij onder de hoede van handelaar August richting Congo. Op zoek naar antwoorden en misschien wel een nieuw leven, maar daar blijft het niet bij.

De Belgisch-Nederlandse auteur Leen van den Berg schreef met 'Vuurvader' een roman die je bij de keel grijpt. Het boek is absoluut geen wetenschappelijke vertelling over de koloniale geschiedenis van België en Congo, maar dankzij de duidelijke en doordachte research die de schrijfster deed, krijg je als lezer via een fictief verhaal meer inzicht in deze donkere bladzijden uit de geschiedenis. Op een harde, maar oprecht geschreven manier voert Leen van den Berg de lezer samen met de personages mee naar een plaats die enorm gekenmerkt wordt door bedrog, misbruik en gruwelheden. En met vallen en opstaan probeert Elias zich hierdoor een weg te banen.

Inhoudelijk speelt het verhaal van Elias zich af aan het einde van de 19e eeuw, maar thematisch gezien is het boek er eentje van alle tijden. Thema's als (het gebrek aan) liefde, vriendschap, bedrog en het contrast tussen schuld en onschuld maken van 'Vuurvader' een universeel verhaal. Bovendien is de schrijfstijl vlot en toegankelijk.

'Vuurvader' neemt je mee op een avontuurlijke, maar evenals aangrijpende reis die zich afspeelt op de grens tussen feit en fictie. En die grens zet je na de laatste pagina aan het denken. Vooral over de vraag in welke mate we leren uit de fouten die ooit gemaakt zijn. De geschiedenis blijft zich namelijk herhalen, we kunnen er dus maar beter met een aandachtige blik naar kijken.