Zelfs de apocalyps went, na vier of vijf keer

We maken kennis met Barry Sutton, die rechercheur is en jaren geleden zijn dochter heeft verloren bij een auto-ongeluk. Die dag, die avond waarop het gebeurde, zal hij nooit meer vergeten.
Maar als het verhaal begint wordt hij opgeroepen om te proberen een zelfmoord te verijdelen. De vrouw wil van de bovenste verdieping van een hoge flat afspringen. Ze lijdt aan FMS, False Memory Syndrome. In het gesprek dat de vrouw met Barry voert, geeft ze aan dat de dood van zijn dochter en de herinnering daaraan te verkiezen is boven wat zij meemaakt.: leven met valse herinneringen, weten dat je in een andere werkelijkheid, een zoon hebt, maar daar niet meer naar terugkan. Barry is niet in staat haar sprong te verijdelen. Hij gelooft niet dat de vrouw raaskalt, maar werkelijk in de war is omdat ze herinneringen heeft aan een ander leven dan wat ze nu leeft. En hij gaat op onderzoek uit. Door zijn speurtocht komt hij terecht bij een organisatie, DARPA, geleid door slechterik Marcus Slade, die hem dwingt plaats te nemen in een apparaat dat hem terug zal brengen in de tijd.
Een tijdje daarvoor: Helena Smith is de uitvinder van de geheugenstoel. Haar idee was haar dementerende moeder (delen van) haar geheugen terug te geven. Maar het idee van de geheugenstoel wordt gekaapt, door ... Marcus Slade. Helena wordt verleid door deze miljardair om bij hem op een booreiland (dat van alle gemakken is voorzien) te werken aan dit apparaat.
Het idee achter de geheugenstoel is dat men in staat is een sterke herinnering van iemand te hacken en die te gebruiken om iemand naar dat moment terug te brengen. Daarvoor moet je eerst wel doodgaan. Crouch probeert dit aannemelijk te maken door volstrekt onbegrijpelijk quasi wetenschappelijk geleuter. Maar dat is nog niet het ergste. Dat komt later.
Helena merkt dat haar geheugenstoel niet zal worden gebruikt voor nobele doelen en probeert van het booreiland te ontsnappen.
Wat later duikt ze op en ontmoet Barry. Samen binden ze de strijd aan om de geheugenstoel te vernietigen en de ontwikkeling ervan uit de geschiedenis te wissen. Tot zover wilde ik wel meegaan met het verhaal (en nam ik de quasi wetenschappelijke lariekoek voor lief), maar daarna dient zich achtereenvolgens de ene ramp na de andere aan. Steeds meer mensen plegen zelfmoord, omdat ze gek worden van al die herinneringen van andere werkelijkheden. Zou ik ook worden. Ik kreeg het idee dat Blake Crouch geen idee meer had, hoe hij verder moest met dit verhaal. Het wordt almaar ongeloofwaardiger. Ondanks de onzin was het wel een vermakelijk boek - want hoe verzin je al die onzin? - en was ik wel benieuwd hoe Crouch er een bevredigend einde aan zou maken. Maar dat viel ook best tegen. Het gegeven is natuurlijk fantastisch: reizen in de tijd en dan reizen in de tijd om een uitvinding, die het reizen in de tijd mogelijk maakt, te vernietigen. Maar door de totaal onbegrijpelijke nonsens om verklaringen te geven over de logica van het reizen met behulp van een gehackt geheugen en de overdaad aan apocalypsen, heeft Crouch, wat mij betreft, zijn hand overspeeld.