De Wereld – A.G. Riddle

Trilogieën, tetralogieën of wat voor logieën dan ook, kunnen heel erg leuk zijn. Ze hebben één groot nadeel en dat is de tijd die je moet wachten op het volgende deel. Eigenlijk zou je moeten wachten tot je hem compleet hebt om het dan in een keer achter elkaar te kunnen genieten. Helaas is dat voor een recensent niet mogelijk. Een uitgever verwacht natuurlijk zo snel mogelijk een recensie en kan niet zomaar drie jaar, of langer, wachten tot de reeks klaar is en de recensent ze dan doorgenomen heeft. Iets wat dan weer langer kan duren omdat het aantal pagina’s dan behoorlijk op kan lopen. Ik heb er altijd problemen mee om weer in het verhaal te komen. Eigenlijk zou je het voorgaande deel, of delen, weer door moeten lezen en aldus gesterkt aan het voorliggende deel kunnen beginnen. Je hebt geen idee hoeveel boeken er sinds dat voorgaande deel door mijn ogen gegaan zijn, wat ook weer delen uit trilogieën kunnen zijn. Je kunt nu eenmaal niet alles onthouden. Heel erg handig zou dan ook een beknopte inleiding en kort samengevatte overzicht wat er zich tot dan heeft afgespeeld en een Dramatis Personae van de belangrijkste spelers zou ook wel handig zijn. Of dat nu door de schrijver of door de uitgever verzorgd zou moeten worden maakt mij niet uit. Als ik maar weer een aardig idee heb waar het ook alweer over gaat.
Ofschoon er tussen elk deel van de Atlantis trilogie maar een half jaar zat, had ik bij dit laatste deel van de trilogie extra veel last van een overschreven geheugen en het kostte een hele tijd voordat ik een beetje weer in het verhaal zat en echt helemaal ben ik er nooit meer ingekomen net als bij de eerste twee delen. Misschien heeft er ook mee te maken dat elk van de delen een andere vertaler had. Dat zou niet uit moeten maken natuurlijk maar er hoeft maar een begrip anders vertaald te worden en nog meer verwarring is je deel.
Dit gememoreerd hebbende en de wens alsnog een keer uitgesproken hebbende voor een beknopte inleiding wil ik ook nog wel wat kwijt natuurlijk over het verhaal zelf. Inhoudelijk zal ik er niet op ingaan, want ik wil niemand de lol ontzeggen om zelf de conclusie mee te maken.
Riddle gooit in ‘De Wereld’ alle registers wijd open en als ik wijd zeg, dan bedoel ik WIJD. In zijn enthousiasme gaat hij dermate in de overtreffende trap dat het naar mijn idee een ongeloofwaardig verhaal wordt. Jammer, maar helaas. Hij brengt vloten met miljoenen, om niet te zeggen miljarden schepen in ruimteslagen bij elkaar die eindigen in immense aantallen rondzwevende wrakken. Als Riddle zich hier een beetje in had kunnen houden was het boek beter genietbaar te worden. Overdaad schaadt, doet hier ook weer opgeld. Maar als je de overdaad met een flinke schep zout neemt, brengt Riddle het verhaal toch naar een logische, maar niet heel verrassende conclusie. Ik moet eerlijk zeggen dat ik me er meer van voor had gesteld. De eerste twee delen: geweldig, maar je kan zien dat Riddle heeft zitten stoeien met het laatste deel. Iets wat hij zelf ook toegeeft in zijn nawoord. Toch wil ik hem graag een nieuwe kans geven. Meulenhoff, er is nog een vrijstaand boek van zijn hand verschenen en er is ook een nieuwe trilogie onderweg. Doen?

Jos Lexmond