Lezersrecensie
De wreker van Laagstad – Daniel Polansky
Daniel Polansky is een Amerikaanse schrijver, geboren in Baltimore. Hij debuteerde in 2011 met het eerste deel van Laagstad, waarvoor hij meteen de Franse Prix Imaginales in ontvangst mocht nemen. De keuze van de Nederlandse titel, daar kan je over discussiëren. ‘De wreker van Laagstad’, had van mij ook gewoon Laagstad mogen heten. In het Engels is het in eerste instantie verschenen als: ‘Low Town’ en later blijkbaar ook nog eens als: ‘The straight razor cure’. Als je dat door Google translate haalt, krijg je ‘De rechte scheermes cure (genezing?)’. Gezien het verhaal… kan ik er geen koffiedik van maken. Maar de wegen des uitgevers zijn ondoorgrondelijk, zullen we maar zeggen.
Het verhaal dan. In eerste instantie een beetje moeilijk te volgen. Het springt van de hak op de tak doordat de hoofdstukken enigszins en onverwachts heen en weer van verleden naar heden springen en over andere personen lijkt te gaan dan de hoofdpersoon, Warden. Later lijkt het zich te stabiliseren of je went eraan, dat kan ook. Maar om zo aan een verhaal te beginnen… een beetje lastig. Verder verslapt de spanningsboog van tijd tot tijd, waardoor het van razend spannend naar een beetje saai en weer terug gaat. Ik snap ook wel dat de boog niet altijd gespannen kan staan, maar de wat saaiere stukken overheersten zo nu en dan en dan zakte mijn interesse dus wat in.
Maar verder… niets mis mee. De hoofdpersoon, Warden, is een voormalige politieman, die in de ‘Waggelende Graaf’, een kroeg van twijfelachtig allooi woont. Hij lijkt er aandelen in te hebben en houdt zich verder bezig met drugshandel en rookt en zuipt als een ketter. Hij lijkt zijn grootste klant te zijn als het om drugs gaat. De kroegbaas, Adolphus, lijkt een vroegere krijgsmakker, die, samen met zijn vrouw, Adeline, zich min of meer als zijn ouders beschouwen en als Warden daar niet op reageert, richten ze hun genegenheid dan maar op Mees. Dat is een straatschoffie die Warden op een gegeven moment naar huis gevolgd is en uiteindelijk klusjes en boodschappen voor Warden doet.
Een van de mooiste hoofdpersonen is Laagstad zelf te noemen. Laagstad, ofwel Rigus, de hoofdstad van de Dertien Landen, met zijn ontelbare steegjes, doorkijkjes, kroegen en exotische bewoners die van de wereld een echte ademende wereld maken en een levend decor voor het verhaal wat er zicht afspeelt. Ook de vroegere politie collega’s van Warden en andere personen die op de voorgrond treden zijn een stelletje aparte figuren.
Het verhaal begint eigenlijk pas echt als er een kind vermoord in een steegje gevonden wordt en Warden, al dan niet gedwongen door zijn voormalige politiebaas, op onderzoek uit gaat. De ene na de andere moord vindt plaats en Warden komt zachtjesaan in tijdsnood door het hem opgelegde ultimatum door zijn vroegere politiechef.
Zoals eerder gememoreerd… bij vlagen spannend en een pageturner te noemen. Op de achterkant staat in een omschrijving: Een mix van dystopische fantasy en hardboiled-crime. Dat laatste kan ik wel beamen en Fantasy, daar kan ik ook wel inkomen. Maar wat het dystopische deel van de omschrijving inhoudt… geen idee. Als je in wikipedia naar dystopisch zoekt, staat er niets waarin je Laagstad in zou kunnen herkennen. Maar goed… het staat wel aardig natuurlijk. Laagstad bestaat uit een trilogie van losse romans en een novelle. Je weet natuurlijk nooit of ze wel vertaald gaan worden, maar ik heb er geen bezwaar tegen als het wel gebeurd. Deel 1 was boeiend genoeg.
Jos Lexmond
Het verhaal dan. In eerste instantie een beetje moeilijk te volgen. Het springt van de hak op de tak doordat de hoofdstukken enigszins en onverwachts heen en weer van verleden naar heden springen en over andere personen lijkt te gaan dan de hoofdpersoon, Warden. Later lijkt het zich te stabiliseren of je went eraan, dat kan ook. Maar om zo aan een verhaal te beginnen… een beetje lastig. Verder verslapt de spanningsboog van tijd tot tijd, waardoor het van razend spannend naar een beetje saai en weer terug gaat. Ik snap ook wel dat de boog niet altijd gespannen kan staan, maar de wat saaiere stukken overheersten zo nu en dan en dan zakte mijn interesse dus wat in.
Maar verder… niets mis mee. De hoofdpersoon, Warden, is een voormalige politieman, die in de ‘Waggelende Graaf’, een kroeg van twijfelachtig allooi woont. Hij lijkt er aandelen in te hebben en houdt zich verder bezig met drugshandel en rookt en zuipt als een ketter. Hij lijkt zijn grootste klant te zijn als het om drugs gaat. De kroegbaas, Adolphus, lijkt een vroegere krijgsmakker, die, samen met zijn vrouw, Adeline, zich min of meer als zijn ouders beschouwen en als Warden daar niet op reageert, richten ze hun genegenheid dan maar op Mees. Dat is een straatschoffie die Warden op een gegeven moment naar huis gevolgd is en uiteindelijk klusjes en boodschappen voor Warden doet.
Een van de mooiste hoofdpersonen is Laagstad zelf te noemen. Laagstad, ofwel Rigus, de hoofdstad van de Dertien Landen, met zijn ontelbare steegjes, doorkijkjes, kroegen en exotische bewoners die van de wereld een echte ademende wereld maken en een levend decor voor het verhaal wat er zicht afspeelt. Ook de vroegere politie collega’s van Warden en andere personen die op de voorgrond treden zijn een stelletje aparte figuren.
Het verhaal begint eigenlijk pas echt als er een kind vermoord in een steegje gevonden wordt en Warden, al dan niet gedwongen door zijn voormalige politiebaas, op onderzoek uit gaat. De ene na de andere moord vindt plaats en Warden komt zachtjesaan in tijdsnood door het hem opgelegde ultimatum door zijn vroegere politiechef.
Zoals eerder gememoreerd… bij vlagen spannend en een pageturner te noemen. Op de achterkant staat in een omschrijving: Een mix van dystopische fantasy en hardboiled-crime. Dat laatste kan ik wel beamen en Fantasy, daar kan ik ook wel inkomen. Maar wat het dystopische deel van de omschrijving inhoudt… geen idee. Als je in wikipedia naar dystopisch zoekt, staat er niets waarin je Laagstad in zou kunnen herkennen. Maar goed… het staat wel aardig natuurlijk. Laagstad bestaat uit een trilogie van losse romans en een novelle. Je weet natuurlijk nooit of ze wel vertaald gaan worden, maar ik heb er geen bezwaar tegen als het wel gebeurd. Deel 1 was boeiend genoeg.
Jos Lexmond
1
1
Reageer op deze recensie