Lezersrecensie
Vermakend, meeslepend, maar een paar cruciale fouten
W.O.L.F. opent op een warme herfstdag in een Berlijns park, waar er door een kind een hoofd in een plastic tas wordt gevonden.
In het boek W.O.L.F., geschreven door Boris O. Dittrich, wordt de aanleiding van deze moord en de zoektocht naar de mogelijke dader(s) door een alwetende verteller in twee verhaallijnen verteld, die aan het eind van het boek samenkomen. Er wordt nooit uit het ik-perspectief verteld, maar in verschillende delen van het verhaal wordt de focus wel op verschillende personages gelegd.
W.O.L.F. is geen chronologisch verhaal. Het boek begint wanneer een kind een hoofd in een plastic zak vind in de bosjes van een Berlijns park, waarna zijn ouders de politie bellen. Daarna wordt het verhaal opgesplitst in de delen ‘Ervoor’ en ‘Erna’. Oftewel, vóór de moord en erna.
De eerste verhaallijn volgt Fatima Oztürk, commissaris bij de afdeling Moordzaken in Berlijn, en Gerhard Bauknecht, die onder haar werkt. Ondanks hun goede relatie houdt Gerhard iets voor Fatima verborgen dat het onderzoek erg op weg zou kunnen helpen.
Wolfgang Detmers, de pleegzoon van Gerhard, heeft zich aangesloten bij een extreemrechtse groep, W.O.L.F. (Whites Only Liberation Front). Wanneer de acties van de groep steeds extremer worden, van het verspreiden van anti-joodse en anti-islamitische pamfletten, tot het beroven van een bank, tot zelfs een moordaanslag, ontstaat er steeds meer spanning tussen Gerhard en Wolfgang. Gerhard twijfelt wat hij als politieman precies met Wolfgang moet doen.
De tweede verhaallijn volgt Milos Berger en Amnon Glaser, een homostel dat pas naar Berlijn is verhuisd. Milos komt uit Duitsland en Amnon uit Isräel. Amnon maakt met eigen ogen een poging tot aanslag op een Berlijnse synagoge door W.O.L.F. mee, wat veel effect op hem heeft. Wanneer de pamfletten van W.O.L.F. dan ook nog bij zijn werkplaats worden gevonden door zijn collega’s, wordt de stress hem teveel.
Ik zou de meeste personages in dit boek écht als ‘round characters’ omschrijven. Fatima vindt het bijvoorbeeld moeilijk om zichzelf aan mensen te binden, omdat ze bang is te afhankelijk te worden. Tijdens het verhaal zie je haar deze angst langzaam loslaten tegenover Gerhard. Gerhard worstelt het hele verhaal tussen het wél of niet verraden van Wolfgang, omdat hij hem niet kwijt wil raken maar tegelijkertijd walgt van de overtuigingen en acties van W.O.L.F.. Wolfgang ontwikkelt zich van meelopertje naar iemand die opkomt voor zijn meningen en dat is erg vermakend om te lezen. Verder zie je, in de andere verhaallijn, de stress en angst Amnon transformeren in een radicaal en irrationeel persoon.
Moord is in dit boek een belangrijk motief, maar het thema zelf is rechtvaardigheid. De grootste vraag die in W.O.L.F. gevraagd wordt is of het ooit rechtvaardig is om iemand te doden. De personages worstelen het hele boek met de vraag of ze nou rechtvaardig bezig zijn of niet. Gerhard wil bijvoorbeeld zijn pleegzoon beschermen door niks te zeggen tegen Fatima over zijn betrokkenheid met W.O.L.F., maar werkt daarmee direct tegen zijn eigen waarden als politieman in, en Wolfgang zelf is het niet volledig eens met de extreemrechtse ideeën van W.O.L.F., maar verzet zich ook niet tegen de groep en werkt zelfs met ze mee. Ook Milos en Amnon twijfelen of de vader van Amnon, die zijn buren had vermoord omdat hij bang was dat zij hem gingen vermoorden, gerechtvaardigd was.
Het verhaal speelt zich af in Berlijn. Je voelt langzaam de sfeer veranderen vanwege de acties van W.O.L.F., vooral in het verhaallijn van Milos en Amnon. Amnon voelt zich aan het begin van het boek aangetrokken tot Berlijn vanwege de hoeveelheid moeite die er in is gestoken om de gebeurtenissen van de Tweede Wereldoorlog op een respectvolle manier te herdenken. Wanneer Amnon steeds meer bewust wordt van het bestaan van de extreemrechtse, anti-joodse groep, voel je zijn ongemak. De schrijfstijl van Boris O. Dittrich helpt ook heel erg met de sfeer vaststellen. Hij schrijft heel uitgebreid. In het begin van het boek beschrijft hij bijvoorbeeld met veel detail hoe het hoofd in de plastic tas eruit zag, wat de lezer echt de angst en verwarring van het kind dat het hoofd ontdekt heeft laat voelen
De schrijver, Robert O. Dittrich, is ook nog een Nederlandse mensenrechtenactivist en politicus (lid van D66). Hij is getrouwd met Jehoshua Rozenman, een Israëlische glaskunstenaar. Milos (ook mensenrechtenactivist) en Amnon (Israëlische glaskunstenaar) zijn duidelijk gebaseerd op Dittrich en zijn man. Dittrich’s persoonlijke leven en politieke meningen komen vaker terug in het boek. Een speech van de leider van W.O.L.F, duidelijk de antagonist van het verhaal, is bijvoorbeeld bijna zeker weten gebaseerd op een oudere speech van Geert Wilders.
Persoonlijk vond ik W.O.L.F. een erg meeslepend boek. Als lezer weet je aan het begin van het boek niet eens van wie het hoofd in de plastic tas is, maar langzamerhand wordt alles duidelijk. Elke keer dat ik dacht iets te weten bleek het weer anders te zitten. De plot twists zijn écht onvoorspelbaar en je wil gewoon blijven lezen.
Wel had ik een beetje moeite met Dittrich’s schrijfstijl, die heel uitgebreid en gedetailleerd is. Sommige delen moest ik meerdere keren opnieuw lezen om precies te snappen waar het nou over ging, omdat hij zoveel woorden gebruikt om de sfeer vast te stellen. Dan waren er weer andere momenten waar het voelde alsof er een heel andere schrijver bezig was. Op een gegeven moment wordt Fatima’s hele achtergrondverhaal gewoon in een groot paragraaf uitgeschreven, waarvan ik het misschien interessanter en pakkender had gevonden als je als lezer langzamerhand zelf te weten zou komen hoe ze nou precies in elkaar zit.
Verder vond ik de manier waarop de groep W.O.L.F. op sommige momenten werd afgebeeld een beetje vergezocht, bijvoorbeeld wanneer de leider van W.O.L.F. bij een vergadering letterlijk een soort mindmap op een krijtbord tekent met alle groepen mensen waar ze dus tegen waren. Extreemrechtse groepen zijn in het echt vaak juist minder rechtdoorzee, omdat dat juist mensen afschrikt. Ik had W.O.L.F. misschien iets meer intimiderend gevonden als groep als ze realistischer waren afgebeeld.
Over het algemeen is W.O.L.F een vermakend, meeslepend boek, met een paar kleine fouten die mijn mening over het boek helaas wel echt sterk beïnvloedden.
In het boek W.O.L.F., geschreven door Boris O. Dittrich, wordt de aanleiding van deze moord en de zoektocht naar de mogelijke dader(s) door een alwetende verteller in twee verhaallijnen verteld, die aan het eind van het boek samenkomen. Er wordt nooit uit het ik-perspectief verteld, maar in verschillende delen van het verhaal wordt de focus wel op verschillende personages gelegd.
W.O.L.F. is geen chronologisch verhaal. Het boek begint wanneer een kind een hoofd in een plastic zak vind in de bosjes van een Berlijns park, waarna zijn ouders de politie bellen. Daarna wordt het verhaal opgesplitst in de delen ‘Ervoor’ en ‘Erna’. Oftewel, vóór de moord en erna.
De eerste verhaallijn volgt Fatima Oztürk, commissaris bij de afdeling Moordzaken in Berlijn, en Gerhard Bauknecht, die onder haar werkt. Ondanks hun goede relatie houdt Gerhard iets voor Fatima verborgen dat het onderzoek erg op weg zou kunnen helpen.
Wolfgang Detmers, de pleegzoon van Gerhard, heeft zich aangesloten bij een extreemrechtse groep, W.O.L.F. (Whites Only Liberation Front). Wanneer de acties van de groep steeds extremer worden, van het verspreiden van anti-joodse en anti-islamitische pamfletten, tot het beroven van een bank, tot zelfs een moordaanslag, ontstaat er steeds meer spanning tussen Gerhard en Wolfgang. Gerhard twijfelt wat hij als politieman precies met Wolfgang moet doen.
De tweede verhaallijn volgt Milos Berger en Amnon Glaser, een homostel dat pas naar Berlijn is verhuisd. Milos komt uit Duitsland en Amnon uit Isräel. Amnon maakt met eigen ogen een poging tot aanslag op een Berlijnse synagoge door W.O.L.F. mee, wat veel effect op hem heeft. Wanneer de pamfletten van W.O.L.F. dan ook nog bij zijn werkplaats worden gevonden door zijn collega’s, wordt de stress hem teveel.
Ik zou de meeste personages in dit boek écht als ‘round characters’ omschrijven. Fatima vindt het bijvoorbeeld moeilijk om zichzelf aan mensen te binden, omdat ze bang is te afhankelijk te worden. Tijdens het verhaal zie je haar deze angst langzaam loslaten tegenover Gerhard. Gerhard worstelt het hele verhaal tussen het wél of niet verraden van Wolfgang, omdat hij hem niet kwijt wil raken maar tegelijkertijd walgt van de overtuigingen en acties van W.O.L.F.. Wolfgang ontwikkelt zich van meelopertje naar iemand die opkomt voor zijn meningen en dat is erg vermakend om te lezen. Verder zie je, in de andere verhaallijn, de stress en angst Amnon transformeren in een radicaal en irrationeel persoon.
Moord is in dit boek een belangrijk motief, maar het thema zelf is rechtvaardigheid. De grootste vraag die in W.O.L.F. gevraagd wordt is of het ooit rechtvaardig is om iemand te doden. De personages worstelen het hele boek met de vraag of ze nou rechtvaardig bezig zijn of niet. Gerhard wil bijvoorbeeld zijn pleegzoon beschermen door niks te zeggen tegen Fatima over zijn betrokkenheid met W.O.L.F., maar werkt daarmee direct tegen zijn eigen waarden als politieman in, en Wolfgang zelf is het niet volledig eens met de extreemrechtse ideeën van W.O.L.F., maar verzet zich ook niet tegen de groep en werkt zelfs met ze mee. Ook Milos en Amnon twijfelen of de vader van Amnon, die zijn buren had vermoord omdat hij bang was dat zij hem gingen vermoorden, gerechtvaardigd was.
Het verhaal speelt zich af in Berlijn. Je voelt langzaam de sfeer veranderen vanwege de acties van W.O.L.F., vooral in het verhaallijn van Milos en Amnon. Amnon voelt zich aan het begin van het boek aangetrokken tot Berlijn vanwege de hoeveelheid moeite die er in is gestoken om de gebeurtenissen van de Tweede Wereldoorlog op een respectvolle manier te herdenken. Wanneer Amnon steeds meer bewust wordt van het bestaan van de extreemrechtse, anti-joodse groep, voel je zijn ongemak. De schrijfstijl van Boris O. Dittrich helpt ook heel erg met de sfeer vaststellen. Hij schrijft heel uitgebreid. In het begin van het boek beschrijft hij bijvoorbeeld met veel detail hoe het hoofd in de plastic tas eruit zag, wat de lezer echt de angst en verwarring van het kind dat het hoofd ontdekt heeft laat voelen
De schrijver, Robert O. Dittrich, is ook nog een Nederlandse mensenrechtenactivist en politicus (lid van D66). Hij is getrouwd met Jehoshua Rozenman, een Israëlische glaskunstenaar. Milos (ook mensenrechtenactivist) en Amnon (Israëlische glaskunstenaar) zijn duidelijk gebaseerd op Dittrich en zijn man. Dittrich’s persoonlijke leven en politieke meningen komen vaker terug in het boek. Een speech van de leider van W.O.L.F, duidelijk de antagonist van het verhaal, is bijvoorbeeld bijna zeker weten gebaseerd op een oudere speech van Geert Wilders.
Persoonlijk vond ik W.O.L.F. een erg meeslepend boek. Als lezer weet je aan het begin van het boek niet eens van wie het hoofd in de plastic tas is, maar langzamerhand wordt alles duidelijk. Elke keer dat ik dacht iets te weten bleek het weer anders te zitten. De plot twists zijn écht onvoorspelbaar en je wil gewoon blijven lezen.
Wel had ik een beetje moeite met Dittrich’s schrijfstijl, die heel uitgebreid en gedetailleerd is. Sommige delen moest ik meerdere keren opnieuw lezen om precies te snappen waar het nou over ging, omdat hij zoveel woorden gebruikt om de sfeer vast te stellen. Dan waren er weer andere momenten waar het voelde alsof er een heel andere schrijver bezig was. Op een gegeven moment wordt Fatima’s hele achtergrondverhaal gewoon in een groot paragraaf uitgeschreven, waarvan ik het misschien interessanter en pakkender had gevonden als je als lezer langzamerhand zelf te weten zou komen hoe ze nou precies in elkaar zit.
Verder vond ik de manier waarop de groep W.O.L.F. op sommige momenten werd afgebeeld een beetje vergezocht, bijvoorbeeld wanneer de leider van W.O.L.F. bij een vergadering letterlijk een soort mindmap op een krijtbord tekent met alle groepen mensen waar ze dus tegen waren. Extreemrechtse groepen zijn in het echt vaak juist minder rechtdoorzee, omdat dat juist mensen afschrikt. Ik had W.O.L.F. misschien iets meer intimiderend gevonden als groep als ze realistischer waren afgebeeld.
Over het algemeen is W.O.L.F een vermakend, meeslepend boek, met een paar kleine fouten die mijn mening over het boek helaas wel echt sterk beïnvloedden.
1
Reageer op deze recensie
