“Er beweegt iets onder zijn huid…” Deze lugubere zin staat op de cover van Tess Gerritsen haar thriller ‘Alarmfase Rood’. In het boek blijft het niet bij deze zin, de nachtmerrie waar iedereen op deze planeet ongetwijfeld al aan gedacht heeft, wordt uitgewerkt in het hele boek. Met ‘Alarmfase Rood’ heeft Tess Gerritsen weer getoond hoe een echte thriller je letterlijk aan het trillen kan brengen.

Het boek wordt opgedeeld in enkele grote hoofdstukken (vb. De Zee, De Lancering, Het Station, Chimaera, enz.), dit maakt het lezen aangenaam en zo wordt er ook afgewisseld van personages en plaatsen. Een herkenbare zaak in de boeken van Tess Gerritsen, is dat ze op het einde van een hoofdstuk steeds afsluit met een mysterieus zinnetje. Hoewel het mysterieus klinkt, is het toch heel duidelijk (vb. ‘Ze was blind.’, ‘Een sirene begon te loeien.’, ‘Iets duivels.’). Dit soort zinnen gebruikt Gerritsen bijna in elk hoofdstuk, wat voor mij op de duur te typisch leek.
Als vertelperspectief gebruikt ze een hij/zij perspectief. Dit is goed gekozen volgens mij omdat er daardoor genoeg afwisseling is in het boek. Het verhaal springt meestal over van Emma Watson op Jack McCallum waardoor we de gevoelens van beide personages kennen (zonder dat zij die van elkaar weten), dit vind ik zeer goed omdat ze gehuwd zijn maar problemen hebben met hun huwelijk en zo kom je beide standpunten te weten.
De thematiek in het boek is de ondergang van de wereld, ik vind dit een zeer goed thema. Het is actueel en ik denk dat er in de wereld vaak nagedacht wordt over hoe onze planeet ten onder zal gaan. Volgens mij wil Tess Gerritsen in ‘Alarmfase Rood’ ook duidelijk maken dat de overheid er alles aan zal doen om een ramp te voorkomen, ook wanneer er slachtoffers voor moeten vallen (in dit geval de bemanningsleden die het verbod kregen om naar huis te komen). In het boek is haar mening over macht zeer duidelijk.
Ik raad ‘Alarmfase Rood’ zeker aan voor iedereen die graag leest en iets wil bijleren.