Te weinig diepgang

Inge verliest haar man op de avond dat ze hem vertelt over haar affaire met Erik. Ze blijft achter met haar twee zoons, Olaf en Finn. Al gauw komt ze erachter dat ze beide zoons, beide tiener, niet zo goed meer kent. Het noodlottige einde van haar man laat haar dat inzien. Van Erik wil ze niets meer weten. We volgen Inge, Erik en de twee jongens in hun beleving van de maanden die volgen op de dood van Inge’s man.

Hoe verwerk je zoiets? Appel neemt ons mee in die beleving en van ieder krijgen we een eigen beeld van die beleving. Maar Appel neemt ons niet voor niets mee in de gedachtewereld van Erik, Olaf, Inge en Finn. Beetje bij beetje ontvouwt hij de plooien die er vanaf het begin in zijn geslopen. En dat is knap gedaan. Je wilt doorlezen.

Het opvoeden van twee tieners is een uitdaging op zich, laat staan wanneer je dat plotseling in je eentje moet doen. Je kunt je voorstellen dat je daarom als lezer een hoop emoties verwacht bij Inge. Maar zij komt helaas niet helemaal uit de verf. Ze blijft gedurende het verhaal mat. Waar je een uitbarsting verwacht blijft Inge schijnbaar kalm. Op sommige momenten zelfs ongeloofwaardig kalm. Ook is het opvallend dat de mannen in het boek een bepaalde actie ondernemen of ondergaan (Erik in conflict met Olaf, Olaf die als stoere jongen zijn verdriet aanvaardt en Finn die zich bekeert tot een religie). Maar Inge ondergaat enkel andermans ellende, of zo lijkt het. En dat is jammer want van haar verwacht je toch dat beetje extra.

Waar we het hele boek op een rustig tempo worden meegevoerd, trekt de auteur op het einde een sprintje. Eentje die je al enige hoofdstukken voelt aankomen. Maar zodra je de laatst bladzijde bereikt ben je nog niet klaar voor het einde. Dit kun je als een staaltje knap schrijfwerk ervaren, maar ook precies als het tegenovergestelde: wil je als lezer zo plotseling in het ongewisse blijven?

De hoofdpersoon, Inge, heeft mij helaas niet kunnen raken. En dat vind ik een gemis want ik had dat graag gewild. Ik wilde haar begrijpen maar kreeg niet die kans. Het wisselen van perspectief wekt in het begin irritatie (zeker de straattaal van Olaf), maar later voegt dit zeker wat toe aan de verhaallijn. Dansen in het Donker mist enige verdieping. En dat is juist hetgeen wat ik, zeker in een boek met het thema verlies, verwacht.