Bijna alsof ik zelf ook in de boshut verbleef

Al vanaf de eerste paragraaf voel ik een hele grote sympathie voor Eva. Om hoe ze is en hoe ze handelt. Heerlijk dat handenwrijvend gevoel dat je momentjes lijkt te delen met Eva waar de stugge Max niets vanaf weet, maar waar Eva en de lezer om kunnen glimlachen (zoals de gele vaas op de tafel als ze gaan eten). Maar ook frustrerend dat je hen niet af en toe kan influisteren dat ze iets anders moeten aanpakken. Helemaal in het verhaal wordt je als lezer getrokken. Alsof je zelf in Drenthe in de boshut van Max bent. En ze langzaam je beste vrienden worden. Teken dat het boek heel leuk en knap in elkaar zit. Qua opbouw en plottwists. Eigenlijk wil ik nu zelf ook wel het verhaal van Jack en Nikita lezen. Een verhaal in een verhaal dat me boeide.