Waardevolle metafoor over de rugzakjes (of rotsen) die het leven soms ongevraagd brengt

Alsof er plots een plots een pakketjesbezorger met een onverwacht pakketje voor je deur staat, zo voelt soms verdriet. Soms is het verdriet groot, soms probeer je het te laten verdwijnen waardoor het nog zwaarder terugkomt, soms moet je het gewoon delen en soms zie je dat anderen ook hun eigen verdriet meedragen. Dat probeert dit boekje je duidelijk te maken via een heel mooi prentenboek met eenvoudige tekeningen in zwart-wit (of grijsschakeringen want niets in het leven is zwart-wit, toch? Behalve als je door je verdriet de lichtpuntjes niet meer ziet.). Het prentenboek raakt, maar doet de lezer ook rondom zich kijken, beseffen dat je niet alleen bent met de last die je draagt en zeker ook niet de enige. Een hele mooie metafoor die verdriet en zwaarte in het leven bespreekbaar maakt (of het nu om kleine of grote zwaarte gaat) en ook troost en hoop kan brengen. Voor alle leeftijden.