Medium gelukkig

Het concept? Denk aan de film Ghost, maar dan met een iets andere setting. Een medium (of bullshitkunstenaar zoals ze zichzelf noemt) beweert overleden personen te zien (maar doet dat niet) tot ze op een dag wel contact legt met een geest. Aan haar om een levende erfgenaam van die geest te overtuigen zijn boerderij niet te verkopen. Voeg daar een portie enemies to lovers, schattige geitjes, spice en feelgood aan toe en je denkt te weten wat je mag verwachten. Al voldeed het niet helemaal aan de verwachtingen en duurde het even voor de vinger erop gelegd kon worden waarom ongeduld en irritatie de bovenhand haalde bij mezelf als lezer : het gemis aan de typische feelgoodsprankeling. De woordkeuze - bijvoorbeeld spook in plaats van geest -, maar ook de soms complexe zinnen die me meermaals verward deden teruglezen, haalden me af en toe flink uit het verhaal. Enerzijds voelde het verhaal als een grappige feelgood die de juiste kant opging, anderzijds mistte het verhaal diep uitgewerkte personnages en leert de lezer alleen het medium Gretchen en het spook Everett echt kennen, terwijl de enemie Charlie onbereikbaar leek om te doorgronden waardoor de omwenteling tot het lovergedeelte sprankeling mistte (en eerder als pure spice aanvoelde) terwijl een feelgood net dat met je doet.
Een veelbelovende feelgood die me jammergenoeg wat op mijn honger liet zitten.