Lezersrecensie
Jadie, lieve Jadie
Jadie is een meisje dat niet spreekt.
Torey beschikt over de gave om Jadie tot verbale uiting te laten komen.
Haar leven in het speciaal onderwijs is voor mij herkenbaar,
de problematieken zijn echter van andere aard.
Het is voor mij daarom een ware beleving om al lezend nieuwe kennis te vergaren.
De schokkende gebeurtenissen waarover Jadie uiteindelijk verteld, lijken een verklaring te geven voor haar gedrag.
Toch is het moeilijk om de realiteit van mogelijke fantasie of hallucinaties te onderscheiden.
Wat doe je als iemand als Jadie je in vertrouwen neemt?
Hoeveel tijd heb je nodig om stappen te ondernemen?
Zeker als je zelf herhaaldelijk in twijfel wordt gebracht door de ware toedracht?
Ik bewonder Torey en haar vertrouwen in haar innerlijke wijsheid.
Nadat ik een Kind in Nood gelezen had, begon ik met gezonde tegenzin aan dit boek.
Anders dan bij de eerdergenoemde titel, zat ik meteen in dit verhaal.
Het is makkelijker geschreven en de verhaallijn loopt gestructureerd door.
Pas over de helft lijkt het verhaal een beetje voortgang te krijgen,
toch heb ik me daarvoor geen moment verveeld tijdens het lezen.
De details en de interrupties door Jadies klasgenoten geven als het nodig is even een frisse blik.
Het einde van Torey's verhalen overvallen me telkens weer. Tranen, met tuiten dus.
Torey beschikt over de gave om Jadie tot verbale uiting te laten komen.
Haar leven in het speciaal onderwijs is voor mij herkenbaar,
de problematieken zijn echter van andere aard.
Het is voor mij daarom een ware beleving om al lezend nieuwe kennis te vergaren.
De schokkende gebeurtenissen waarover Jadie uiteindelijk verteld, lijken een verklaring te geven voor haar gedrag.
Toch is het moeilijk om de realiteit van mogelijke fantasie of hallucinaties te onderscheiden.
Wat doe je als iemand als Jadie je in vertrouwen neemt?
Hoeveel tijd heb je nodig om stappen te ondernemen?
Zeker als je zelf herhaaldelijk in twijfel wordt gebracht door de ware toedracht?
Ik bewonder Torey en haar vertrouwen in haar innerlijke wijsheid.
Nadat ik een Kind in Nood gelezen had, begon ik met gezonde tegenzin aan dit boek.
Anders dan bij de eerdergenoemde titel, zat ik meteen in dit verhaal.
Het is makkelijker geschreven en de verhaallijn loopt gestructureerd door.
Pas over de helft lijkt het verhaal een beetje voortgang te krijgen,
toch heb ik me daarvoor geen moment verveeld tijdens het lezen.
De details en de interrupties door Jadies klasgenoten geven als het nodig is even een frisse blik.
Het einde van Torey's verhalen overvallen me telkens weer. Tranen, met tuiten dus.
1
Reageer op deze recensie