Meer dan 5,3 miljoen beoordelingen en recensies Organiseer de boeken die je wilt lezen of gelezen hebt Het laatste boekennieuws Word gratis lid
×
Hebban recensie

Je weet niets, dus blijf je lezen

Kanta 27 juli 2014

Er is weer Nederlands nieuws in sciencefictionland! Soort van Nederlands, dan. De Jongen uit Celstad van C.M. Chang is in april 2014 in Nederland gepubliceerd, maar Chang heeft het in het Engels geschreven: zij is een Zuid-Koreaanse uit de VS, die nu in Nederland woont. Overdag werkt ze bij de ING, daarnaast heeft ze het voor elkaar gekregen om in een vreemde taal haar debuut te laten verschijnen. Overigens is de originele Engelse versie ook te krijgen, maar alleen als e-book.

“Het dodelijkste spel sinds The Hunger Games,” adverteert de cover. Jammer, want daar klopt niets van. Als Ready Player One van Ernest Cline (2011) net zo bekend was geweest als The Hunger Games, had die vergelijking een stuk beter op de cover gestaan. Net als in dit boek, doet in De Jongen uit Celstad de zeventienjarige NamJu ergens in de toekomst vrijwillig mee aan zijn favoriete virtual realityspel. Hij wordt er enorm goed in, omdat hij het ziet als zijn enige uitvlucht uit de sloppenwijk waarin hij opgroeit. Meegezogen in een ultieme uitdaging komt hij er te laat achter dat dit dodelijke gevolgen kan hebben in de echte wereld. Het grote verschil met Ready Player One is dat NamJu een hoop meer tijd doorbrengt in de echte wereld, waardoor De Jongen uit Celstad veel toegankelijker is voor niet-gamers.

De Hunger Games-vergelijking wordt nog een tweede keer ten onrechte toegepast. “Stap in de wereld van NamJu, een van de meest aansprekende hoofdrolspelers sinds Katniss,” claimt de achterflap. Maar NamJu is niet altijd even appetijtelijk als hoofdpersoon. (Katniss is overigens ook geen favoriet sinds het einde van haar trilogie, maar dat terzijde.) Hoewel je als lezer bijzonder veel sympathie voor hem krijgt door de manier waarop hij door zijn vader wordt behandeld, merk je dat hij in zijn vriendenkring steken laat vallen. Als één van zijn vrienden sterft, is dat schokkend – tot het volgende hoofdstuk, zo snel verdwijnt de vriend uit beeld. “Oh ja, die was dood!” denk je, op het moment dat hij vele hoofdstukken later weer wordt genoemd, en je voelt je hier schuldiger over dan NamJu. En een meisje met geheugenverlies aflebberen? Niet cool.

Toch blijft het verhaal zelf meeslepend. Vaak heeft sciencefiction één grote valkuil: de infodump. De schrijver moet een nieuwe wereld uitleggen, en het overbrengen van al die informatie kan algauw langdradig of te technisch worden. Chang weet dit op een verbazende manier te vermijden: door gewoon alle infodump weg te laten. Niet gehinderd door deze vertragende onderdelen dendert het boek door en blijft de vaart erin. Wat is de DeathZone? Je komt er vanzelf wel achter als NamJu het gaat spelen. De lezer weet in principe helemaal niets van de wereld van NamJu, wat het een boek voor de ervaren sciencefictionlezer maakt. Combineer dit met de ik-persoon die Chang voor NamJu gebruikt en je hebt een meeslepende ervaring, omdat je als lezer op geen enkel moment achter lijkt te lopen op NamJu.

Natuurlijk leidt dit tot wat onduidelijkheden in het verhaal, wat onvermijdelijk is als informatie minder dan mondjesmaat wordt verstrekt. Het verhaal blijft prima te volgen, maar het was misschien aardig geweest als Chang in dit eerste deel nog even had uitgelegd wat een Offworlder nou precies is. Mens? Alien? Computervirus? Geest? Het feit dat je niet weet waar de serie naar is vernoemd, gaat toch knagen.

Het is nog niet bekend wanneer het tweede deel in de Offworlder-serie verschijnt, of zelfs uit hoeveel delen de serie zal bestaan. Het einde van het eerste deel maakt in ieder geval nieuwsgierig. Al is het alleen maar omdat we willen weten wat een Offworlder is.

Reageer op deze recensie

Meer recensies van Kanta