Erg matige spinoff

Ondergetekende, jullie recensent, is nogal fan van zombiefilms. Eerder verscheen hier op Hebban mijn recensie van World War Z al, wat ik een fantastisch boek vond, en een prima film. Het is daarom misschien erg vreemd dat ik nog nooit iets van The Walking Dead heb gezien of gelezen. Een immens populaire strip, game, en tv-serie, en tot nu toe zijn ze allemaal aan mij voorbij gegaan. De Hebban-redactie besloot om te kijken hoe enthousiast ik zou worden over de hele franchise als ik zou beginnen met het minst bekende onderdeel ervan, de Walking Dead-boeken van Robert Kirkman en Jay Bonansinga. Deel 1 kwam uit in 2011, en de vertaling is dit jaar verschenen.

Ik zal duidelijk zijn: als de serie, de game en de strip van hetzelfde niveau zijn als het eerste boek, dan ga ik er niet aan beginnen. Het boek heeft me absoluut niet enthousiast gemaakt. Het is slecht geschreven en biedt niets nieuws in het genre.

Het boek beschrijft de reis van een vijftal Amerikanen dat ontsnapt is aan de zombie-uitbraak: de broers Brian en Philip, Philips dochtertje Penny, en hun vrienden Bobby en Nick. Ze worstelen zich een weg door een wereld waarin mensen zich vaak nog onmenselijker gedragen dan de zombies.

Als lezer die niet bekend is met de rest van het Walking Dead-universum, is de flaptekst onbegrijpelijk. “[Er is] geen grotere schurk dan de Governor, de despoot die heerst in de ommuurde gemeenschap van Woodbury. De fans [zullen] eindelijk ontdekken hoe de Governor de man geworden is die hij tegenwoordig is, en wat hem dreef tot zijn gruweldaden.” Het bizarre is dat dit hele verhaal nauwelijks terugkomt in het boek. Alleen door eliminatie weet ik aan het eind van het boek wie de Governor zal worden, maar als het boek eindigt, is er nog geen personage dat despotisch gruweldaden loopt te begaan in Woodbury, en is er ook nog geen verklaring waarom één van de vier mannen zich zo zou gaan gedragen.

Robert Kirkman is ook de auteur van de oorspronkelijke stripserie die loopt sinds 2003. Dat de strip zo populair is, komt misschien doordat het schrijven van een strip iets heel anders is dan het schrijven van een boek. In een strip worden bijvoorbeeld zelden metaforen gebruikt, en de metaforen in dit boek zijn werkelijk tenenkrommend: "De stad wacht als een lichtende wond in de nachtlucht.” Soms wagen de schrijvers het zelfs om een zin te eindigen met drie uitroeptekens – amateuristischer kan haast niet. Ook barst het boek van de overbodige, quasi-wetenschappelijke beschrijvingen: “Zonder aarzelen schakelt Philip met zijn rechterhand, die wordt bestuurd door zijn centrale zenuwstelsel.” Dergelijke beschrijvingen komen keer op keer terug in de tientallen keren dat er zombies afgeslacht worden, waarbij de auteurs nauwkeurig beschrijven welk deel van de hersenen in het rond vliegen. Bloed is in dit boek nooit zomaar “bloed”, maar altijd “slagaderlijk bloed” – alsof zombies een hartslag hebben.

Het taalgebruik van dit schrijversduo wordt er niet mooier op als de mannen de eerste volwassen vrouw ontmoeten, April, ergens halverwege het boek: “Ze is een beetje gehavend, met littekens op haar kin, kneuzingen op haar ene slaap … Als je door die mankementjes heen kijkt, denkt Philip, is het een knappe vrouw … een soort moeiteloze, onderhoudsarme schoonheid.” April en haar zus Tara hebben ondertussen zichzelf en hun chronisch zieke vader verdedigd tegen de zombieplaag. Het is duidelijk: al heeft ze eigenhandig een zombie-apocalyps overleefd, een vrouw moet mooi zijn. De sporen van heldhaftige gevechten tegen zombies zijn ‘mankementjes’ als een vrouw ze heeft.

Kortom, misschien zijn de boeken interessant voor de fans die bekend zijn met het personage van de Governor en die wel de link kunnen leggen tussen het verhaal en de flaptekst. Maar als je nog aan The Walking Dead wilt beginnen, begin dan ergens anders, en niet met dit boek.