Sluipmoordenaar

Wees voorzichtig naar waar je kijkt, wie weet tuimel je in geheimen die beter geheimen hadden gebleven.

Hoewel de titel geen eyecatcher is, is ‘Het meisje in de trein’ dé bestseller van het afgelopen jaar geworden. De psychologische thriller geschreven door de Britse Paula Hawkins uit 2015 ging in enkele weken tijd anderhalf miljoen keer over de toonbank en nu staat de teller al op elf miljoen wereldwijd. Haar succes kwam uit totaal onverwachte hoek maar wel goed van pas, Paula had het zelf financieel zwaar en had dringend een hit nodig. Vandaar dat ze het leven van Rachel, het hoofdpersonage, zo makkelijk kon beschrijven. Onderwerpen zoals kinderwens, overspel, begeerte in meerdere vormen zijn geen taboe in dit boek en dat zullen de drie vrouwelijke hoofdpersonages geweten hebben.

We volgen het verhaal door de ogen van drie verschillende vrouwen. Eerst hebben we Rachel, een alcoholverslaafde vrouw die door haar verslaving haar man Tom, haar job, haar leven is kwijtgespeeld. Elke dag neemt ze de trein naar Londen om zogezegd naar werk te gaan en elke dag stopt de trein voor haar oude huis. Ze kan ook het huis ernaast zien waar ‘Jess en Jason’ wonen, haar perfecte denkbeeldige gezinnetje, datgene dat ze had kunnen hebben. We bekijken het verhaal vooral door haar ogen. Ten tweede hebben we Megan, zij is ‘Jess’ in Rachels ogen. Megan lijkt het perfecte leven te leiden in Rachels ogen maar niets is wat het lijkt. Ze is lusteloos, nog niet uitgeleefd en dat laat Paula duidelijk merken in haar boek. Ze is getrouwd met Scott, ‘Jason’, maar heeft niet genoeg aan hem. Wanneer een affaire eindigt gaat ze wanhopig op zoek naar de volgende, denkende dat ze nog meer uit het leven kan halen en trauma’s uit een ver verleden kan vergeten. Ten derde hebben we Anna, zij komt het minste voor, zij is de nieuwe vrouw van Tom, de vrouw met wie hij Rachel bedroog. Anna is lichtjes paranoïde, zeker wanneer Rachel weer eens in een dronken bui Tom telefoneert.

Via deze drie vrouwen vallen de puzzelstukjes langzaam maar zeker in elkaar, de manier waarop is wat ik zeker kan appreciëren. Rachel vertelt in het hier en nu over wat ze ziet en meegemaakt heeft terwijl Megan vertelt over wat ze een jaar geleden heeft meegemaakt tot de dag dat ze verdwijnt. Wanneer Rachel iets meemaakt stappen we over op Megan om weer een stukje verleden te ontdekken. Deze manier van schrijven spoorde me echt aan om detective te spelen en te zoeken naar de boosdoener in het boek. De manier waarop het geschreven is maakte dat een simpele ziel zoals ik iedereen wel verdacht vond behalve de uiteindelijke dader. Iedereen werd met de bladzijde meer en meer verdacht en dan kwam hij als een ware sluipmoordenaar tevoorschijn. Ik was teleurgesteld in mezelf dat ik het niet zag aankomen maar tegelijkertijd tevreden met hoe het plot tot stand kwam. Het is fijner om een onvoorspelbaar boek te lezen dan een boek waarbij je direct doorhebt waar het verhaal heen gaat.

De gebruikte onderwerpen zoals kinderwens, huiselijk geweld en alcoholisme gaven een donker karakter aan het boek. Er werd goed gebruik gemaakt van deze onderwerpen om het juiste gevoel op het juiste moment op te roepen. Net wanneer het boek begint te treuzelen duik je in een nieuwe sfeer die je volledig absorbeert, van de opwinding van geweld tot de irritatie van zwakheid naar het koudwaterbad van verloren dromen. Niet iedereen kan of zal het perfecte leven leiden, dat is wat Paula volgens mij wilt meegeven met haar verhaal. Er zullen oncontroleerbare factoren in je leven opduiken die het leven moeilijker maken, maar het is dan aan jou om bij de pakken neer te zitten of ertegen te vechten. Zo evolueert Rachel van een miserabele vrouw naar een vrouw met pit.

Het boek mag dan geen pakkende titel hebben, ik ben toch zeer blij dat ik nieuwsgierig genoeg was om de achterflap te lezen. Het verhaal mag dan misschien traag op gang komen, eens je op dreef bent is er geen stoppen meer aan. Ik ben geen hypezoeker, ik sta eerder kritisch over alles wat ‘in’ is, maar ik kan je verzekeren dat dit boek alle lof verdient. Ik zou dit boek dan ook aanraden aan iedereen die wat mysterie zoekt zonder te veel gruwel. Mensen die hun portie ervaring in thrillerboeken wel hebben kunnen het een “zeer voorspelbare doorsnee-thriller met een slap plot.” vinden (citaat Lucas Zandberg), voor mensen zoals ik was dit perfect.