zinnenprikkelend en morbide

Tong is een zintuiglijke, zinderende roman die evenzeer doet denken aan het parfum van Patrick Süskind als aan het werk van Haruki Murakami. Een bloedstollende roman uit Zuid-Korea over koken, liefde en wraak’.

Op die manier wordt Tong van de jonge Zuid-Koreaanse schrijfster Jo Kyung-Ran aangeprezen op de achterflap van het boek. In ‘Tong’ is de jonge kok Chong Chiwon aan het woord. Zij runt een kokschool en leeft samen met een jonge architect, haar grote liefde. Smaken en geuren staan centraal in haar leven. Alles wat ‘Won’ meemaakt wordt hieraan getoetst.

Fijnproeverij bestaat voor haar vooral uit het zinnelijke genot dat via de smaakpapillen gestimuleerd kan worden, waaraan de verleidingen van prikkelende geuren onlosmakelijk verbonden zijn. Ook het voelen (betasten) van culinaire hoogstandjes hoort erbij. De liefde beleeft Won op dezelfde manier.

Het verhaal gaat van start op het moment dat haar geliefde halsoverkop een verhouding begint met een verleidelijk ex-model dat kooklessen bij haar komt volgen. Won’s wereld stort in elkaar en vanaf dan blijft enkel de passie voor het koken over, waaraan zij zich obsessief overgeeft.

Plezant aan deze roman is dat ze volstaat met culinaire (vaak historische) curiosa, zoals bijvoorbeeld het verhaal over de Franse president Mitterrand, die kort voor zijn dood als delicieuze delicatesse twee (eigenlijk verboden) ortolaantjes verorberde. Deze weetjes zitten mooi verweven in het verhaal.

Verder is het vreemd om te lezen hoe de Italiaanse keuken als voorbeeld genomen wordt van culinaire perfectie, maar wel echt bekeken vanuit een onmiskenbaar ‘Oosters’ perspectief.

Voor gevoelige zielen zijn de vergaande culinaire en fysieke escapades misschien wel wat morbide. 'Een echte fijnproever is even ongevoelig voor lijden als een veroveraar'. Dit citaat van de gerenommeerde fijnproever uit de negentiende eeuw, Jean Anthelme Brillat-Savarin, is hier mooi op zijn plaats.

Ondanks de intense zinnelijkheid vond ik "Tong" een heel kil boek, in tegenstelling tot het hartverwarmende '"Rode rozen en tortilla's"' van Laura Esquivel, Hoewel het verhaal verteld wordt vanuit de ‘ik’ persoon blijf je als lezer toch op een afstand toekijken en lukt het niet om echt mee te leven met de tegenslagen van Won. Misschien is dit juist omdat gevoelens hier gelijkstaan met zintuiglijke prikkels en sentimentaliteit ver op afstand gehouden wordt?

Al bij al vond ik het toch een boeiende leeservaring, mooi geschreven en doorspekt met heel knappe, originele metaforen waarin eten centraal staat..