Geen uitblinker, wel een heerlijke setting

Over wezenloze zielen speelt zich af in Flüstern, een dorp diep in het Zwarte Woud. Officieel valt Flüstern onder toezicht van de graaf van Nebelburg. Hoewel iedereen zijn duistere kasteel kent en de bijbehorende spookverhalen, heeft niemand de mysterieuze graaf ooit gezien. Sieglinde woont al haar hele leven in Flüstern. Ze is ongeschikt voor het huwelijk, dus zal ze de rest van haar dagen slijten in haar ouderlijk huis. Dan dient een ongekende kans zich aan: de kasteelheer zoekt een nieuwe bediende en de dorpsoudste heeft Sieglinde op het oog voor die functie. Sieglinde vertrekt naar Nebelburg. Die stap zal haar leven voorgoed veranderen – en ook dat van vele anderen…

Sieglinde: een verfrissend hoofdpersonage
De interessante proloog roept een hoop vragen op. Wie is die vreemdeling in het sprookje die het slechte pad op gaat? Welke rol speelt het sprookje in de rest van het verhaal? En welke delen van het verhaal blijken geen sprookje te zijn, maar werkelijkheid? Snel verder lezen, dus!

Na de proloog schakelen we over naar het perspectief van Sieglinde. We komen te weten dat ze niets liever zou willen dan trouwen met haar jeugdvriend Gerfried, maar niet geschikt is voor het huwelijk. Het feit dat ze dat heeft moeten accepteren maakt haar een sterke vrouw, maar ook koppig en bits. Door haar tegendraadsheid en liefde voor bier (waar ze haar verdriet in verdrinkt) is ze een verfrissend en interessant personage. Ze is echter niet altijd geloofwaardig: zelfs voor iemand die zo gehard en rationeel is als Sieglinde, neemt ze de angstaanjagende gebeurtenissen in het kasteel wel erg licht op…

Mengelmoes van genres
In eerste instantie werd ik heel enthousiast van de combinatie Young Adult én fantasy én sprookje. De uitwerking daarvan is in Over wezenloze zielen echter wat rommelig. Sommige elementen uit het verhaal zijn duidelijk geïnspireerd door het genre van het sprookje. De driedelige queeste die Sieglinde moet volbrengen is daar een voorbeeld van. Andere elementen lijken gegrepen te zijn uit een gothic novel à la Dracula. Weer andere delen van het verhaal voelen eerder als mythische fantasy. Het lijkt alsof het boek niet precies weet welke kant het op wil, waardoor het geheel wat slordig overkomt.

Heerlijke setting
Desondanks weet de setting me wel mee te slepen. De barre winterkou en het duistere bos doen me denken aan De Beer en de Nachtegaal van Katherine Arden (aanrader!), een sprookjesachtig avontuur dat zich afspeelt in het besneeuwde landschap van het oude Rusland. Het kasteel en zijn omgeving zijn duister en magisch: een ideale setting om op een donkere winteravond in rond te dwalen – met een dekentje op de bank, weliswaar…

De schrijfstijl van Merel de Keyzer doet denken aan een literair sprookje: vrij formeel, verheven en met aandacht voor details. Zelf vind ik het prettig lezen, maar ik kan me voorstellen dat jongere lezers afhaken. De stijl is misschien iets te hoogdravend voor een Young Adult.

Het bitterzoete einde is vooral erg abrupt. Aan de ene kant zorgt de lengte van het boek (kort en bondig met zijn 200 pagina’s) dat het makkelijk wegleest, aan de andere kant voelt het daardoor nog niet helemaal af.

Leuke leeservaring voor een winterse avond
Over wezenloze zielen is geen uitblinker, maar zeker een leuke leeservaring. De prettige schrijfstijl, sterke hoofdpersoon en vooral de sfeervolle, magische en winterse setting maken van dit boek een verrassend geheel.