Aaargh! Geweldig!

Er valt zoveel te zeggen over dit boek, maar ook weer heel weinig. Laten we gewoon bij het begin beginnen.

Toen ik vorig jaar op het boekenfestijn bijna alle boeken van De Kronieken van de Onderwereld en De Helse Creaties scoorde en ze had gelezen, wist ik het: ik was een Cassandra Clare-fan. Daarom wachtte ik ongeduldig op de release van Lady Midnight. Dat wachten, tjonge.
Tijdens mijn studiereis in Rome was de grote release, die ik helaas miste (ook al denk ik dat er niet zo veel is gebeurd, maar toch). Toen ik eindelijk terug was duurde het ook weer een week voor ik dit boek bestelde en toen ik dit boek ontving was het alweer eind maart.

En daarna las ik het.

Mijn goden, wat is dit boek hartverscheurend. Je maakt kennis met Emma en Julian en het is gewoon... Ik weet het niet. Geweldig? Ik houd van ze. Ze maken mij blij. Ach...

Het verhaal is net zoals Cassandra Clare's andere boeken geweldig, maar ik zou zeggen dat dit verhaal geniaal is. Lady Midnight brak mijn hart en werd zo mijn favoriete Cassandra Clare-boek. Niet dat ik Will en Tessa vergeet, maar DIT BOEK IS GEWELDIG.

De personages zijn erg gedetailleerd. Ze hebben geheimen, niet te veel of te weinig, waardoor ze je aandacht trekken en ze nestelen zich gewoon in je. Ze willen niet meer weg! En omdat dit een boek van Cassandra Clare is komen de personages van De Kronieken van de Onderwereld bijna allemaal voor in dit boek. Of ze worden alleen genoemd, maar dat is hetzelfde.

De Blackthorn-familie is zo leuk. Vooral de kinderen. Het zijn er zoveel en iedereen is zo lief... Ty is mijn favoriet. En Julian ook, natuurlijk. En Emma...
Maar Ty. Ik heb een zwak voor autistische fictionele personages, dus het was een soort van insta-love. Op hem na is Jules mijn favoriete van alle Cassandra Clare-boeken. Will Herondale was al cool, maar Jules is nog cooler. :)

Mark is mijn minst favoriete personage. In het begin was hij nog oké, maar op het laatst? Nee. Want hij verstoorde mijn OTP. Hij verbaasde mij trouwens wel, toen Cristina hem zag toen ze weer naar buiten wilde gaan. Ik was toen zo van: 'OMG wat gebeurt er nu?!'

Lady Midnight is één van de weinige boeken waar ik een OTP heb. Jep. En die OTP is ZO GEWELDIG.

Op geweldigheid na heeft dit boek mij ook minder fijne gevoelens gegeven. Bijvoorbeeld bij het einde. Als ik niet zo van boeken had gehouden zou ik Lady Midnight pardoes door de kamer hebben gehoord. Want die laatste woorden (niet van de epiloog, maar het laatste hoofdstuk)... Mijn goden, wat werd ik boos.

Maar ik voelde niet alleen woede. Ook onbegrip. Bij de strandscene. En verdriet. Vreselijk verdriet, waar ik nog steeds niet van begrijp waarom ik ging huilen. Het was bij de dansscene. Plotseling barstte ik in huilen uit, niet wetend waarom. Er was niets verdrietigs en toch huilde ik alsof iemand dood was gegaan. Hmm... Nou ja, ik weet wel dat het niets met het verhaal te maken had.

Verder nog niets? Nee. De schrijfstijl is zoals gewoonlijk geweldig. En dat ik weer in de wereld van de Shadowhunters kon duiken? Och, prachtig!

O, en het stomme is dat het boek steeds afgaf op mijn hand. Onder de dustjacket zie je dat een deel van de kaft van papier is en de andere helft (bij de rug) van stof (of zoiets). Dat stoffen gedeelte gaf af, waardoor mijn hand zwart werd. Ik wilde geen zwarte hand! Het kwam er namelijk moeilijk van af...

Lady Midnight is een boek dat iederen die fan is van de Shadowhunters ooit gelezen moet hebben. Ik vind het zelfs het beste boek in de hele serie! Maar ook niet-fans raad ik dit boek aan. Wel dat die mensen eerst de andere boeken lezen, want anders zouden ze de helft van het verhaal niet snappen...

(Eerder verschenen op debookgeek.blogspot.nl)