Vaag maar raak

Nadat een van mijn favoriete schrijvers, Maggie Stiefvater, Susanna Clarke's Piranesi (2020) prees op Goodreads, was mijn interesse onmiddelijk gewekt. Daarvoor was het wel in mijn radar verschenen, maar zat ik nog te twijfelen of ik het wel of niet wilde lezen. Kort daarna zag ik dat de Nederlandse versie van Piranesi gewonnen kon worden op Hebban en heb ik meteen meegedaan met de winactie. Heel erg bedankt Hebban dat ik mee mocht doen met de leesclub!

Waar Piranesi over gaat is eigenlijk iets wat je beter niet kunt weten. Het gaat met name over het uitvogelen wat er precies aan de hand is, en als je als lezer al iets weet over het verhaal, kan dat het leesplezier verminderen. Wel zal ik zeggen dat het magisch, vaag en mysterieus is. Laat je gewoon onderdompelen, is mijn advies.

Susanna's Clarke schrijfstijl is voor mij niet echt opvallend. Dit komt zowel doordat ik Jonathan Strange & Mr Norell (2004) (nog steeds!) niet heb gelezen en dus niet weet hoe Clarke normaalgesproken schrijft, als dat de schrijfstijl in Piranesi is aangepast voor de personages. Dat wil niet zeggen dat het niet goed is geschreven. Integendeel! Clarke weet de lezer zodanig te manipuleren dat je in de war bent met wat er allemaal gebeurd, totdat ze je stukje bij beetje de waarheid toont, wat erg knap gedaan is.

Dit was ook hetgeen wat mij het meest aansprak: het uitvogelen van wat er precies aan de hand was. Zo is de tijd dat dit verhaal zich afspeelt aan het begin niet duidelijk, en weet je ook niet onmiddelijk waar en wie de personages zijn. Toch had ik al snel geraden wat er waarschijnlijk aan de hand was, dus dat is iets wat kan gebeuren. Wellicht komt het doordat ik meteen opties begon af te strepen, of doordat ik te veel boeken heb gelezen (ook al is te veel boeken nooit té veel). Wat overigens fijn is, is dat er nog steeds veel over dit boek te bespreken valt en over gedacht kan worden als het uit is gelezen.

Net zoals de schrijfstijl en het verhaal (als de plaats waar het verhaal zich afspeelt), waren de personages erg bijzonder. Met name de hoofdpersoon zorgt ervoor dat je gaat denken aan de fundamenten van het menszijn. Hoewel de andere personages niet vaak in het verhaal voorkwamen, was hun aanwezigheid genoeg om je tot denken te zetten. Dat is eigenlijk wat Piranesi is: een denkboek.

Over het algemeen was dit een fijne en interessante leeservaring en raad ik dit boek zeker aan. Het is gewoon iets wat je ooit gelezen en ervaren moet hebben. Zeker als je van verhalen houdt die erg vaag, mysterieus en magisch zijn waarbij je moet speculeren wat er aan de hand is. Bovendien deed het me denken aan een magische versie van The Secret History (1992) van Donna Tartt, maar dan zonder dat grote aantal belangrijke personages. Is dat een spoiler? Ik hoop het niet. Het had gewoon een Dark Academia-sfeer.

Susanna Clarke's Piranesi speelt met je hoofd, wat boeken eigenlijk vaker mogen doen. Ik ben blij dat ik dit boek en daarbij eindelijk iets van deze schrijver heb mogen lezen. Ook heeft deze leeservaring ervoor gezorgd dat Jonathan Strange & Mr Norrel een hoger plekje heeft gekregen op mijn nog-te-lezen-lijst. Al hoewel... Eerst er aan komen, en dan de moed verzamelen om te beginnen. Want duizend pagina's... Poeh!