Niet echt los te lezen

3.5/5 sterren

Toen ik zag dat er op Hebban een giveaway was van Ali Smith's Lente, was ik meteen enthousiast. Hoewel ik nog nooit haar boeken had gelezen, had ik er veel over gehoord. Ze worden namelijk continu geprezen. Zeker haar Seizoenencyclus, waarbij veel mensen erg lovend zijn over Herfst. Heel erg bedankt Hebban dat ik mee mocht doen met de leesclub!

Lente is het derde deel uit de Seizoenencyclus, waarvan gezegd wordt dat het prima los te lezen is van de rest. Of dit waar is? Niet echt. Het is waar dat ieder boek andere personages en een ander verhaal volgt, maar omdat deze serie niet echt gaat om het verhaal of de personages, mis je algauw verwijzingen naar thema's, motieven en onderwerpen, waar deze serie eigenlijk over gaat. De vier delen zijn met elkaar verbonden in de kleine details, en dus niet in het grote verhaal. Begin je dus niet bij het begin (zoals ik deed)? Dan mis je samenhang, omdat je de kleine details niet kent en daar dus niet op let. Dat wil niet zeggen dat het onmogelijk is om - in dit geval - bij Lente te beginnen. Je mist alleen maar 'wat'.

Ali Smith heeft een bijzondere schrijfstijl, al kan ik niet zeggen of dat aan deze serie ligt of aan haar schrijfstijl in het algemeen, omdat ik niets anders van haar heb gelezen. Smith is niet bang om de regels van interpunctie te overtreden. Zo bevat Lente (en ik neem aan dat de rest van deze serie dat ook heeft) meerdere hoofdstukken die uit een stroom van woorden bestaan. Zelfs de verhalende delen zijn niet geschreven volgens de 'standaard' regels. Gelukkig kon ik snel wennen aan deze manier van schrijven, al is het niet iets wat ik graag lees, omdat het veel moeite kost (vooral bij de hoofdstukken met de stroom van woorden).

En of de inhoud van het boek wat was? De korte hoofdstukken vond ik wat minder, wat voornamelijk kwam door de schrijfstijl en het groffe taalgebruik. De verhalende gedeelten waren veel fijner en interessanter om te lezen. De hoofdpersonen zijn allemaal personages die wat minder progressief zijn. Zo zijn ze bijvoorbeeld seksistisch, of xenofobisch. Dit zorgt ervoor dat je perspectieven krijgt die je zelf (misschien) niet hebt, en dat vond ik erg interessant. Ik ben erg benieuwd of dit ook het geval is bij de andere delen van deze serie.

Lente bevat ook nog eens een heleboel verwijzingen naar kunstwerken, schrijvers, muzikanten, en artiesten. Zelf heb ik er niet zoveel van kunnen begrijpen, omdat mijn kennis erg beperkt is. Ook vond ik het lastig om eruit te halen of de verwezen dingen fictief waren of juist niet. Uiteindelijk heb ik begrepen dat het merendeel non-fictie is. Het fijnst zou zijn als er bij iedere verwijzing een voetnoot zou zijn, zodat als je de verwijzing niet kent je het alsnog doorhebt, al is het nu ook wel goed, omdat het hele boek in een soort puzzel is veranderd waar je van alles uit kunt halen, zolang je maar genoeg kennis hebt. Dat gezegd, realiseer ik me nu dat deze serie dan eigenlijk best wel elitair is. Je begrijpt alles alleen maar als je heel erg bekend bent in bepaalde culturele kringen, en dan met name de Britse en Ierse.

Over het algemeen heb ik van Lente kunnen genieten. Het kostte wel enige moeite, en ik heb niet alles begrepen, maar wat ik wel heb kunnen begrijpen was erg interessant. Ik denk niet dat dit een serie is die zo aan te raden is; je moet tenslotte erin geïnteresseerd zijn om er moeite in te willen steken. Zeker als je kennis over Groot-Britannië en Ierland niet onwijs groot is (waar ik bij hoor). Ik ben benieuwd hoe de rest van deze serie is, dus ik ben van plan om ditmaal bij Herfst te beginnen en dan de rest in de volgorde van de uitgeefdatum te (her)lezen. Hopelijk steek ik dan wat meer op van dit boek.