Een waardig vervolg

*Ik kreeg dit boek van de uitgever als recensie-exemplaar.*

Drakenhart is het langverwachte vervolg op De Klauw. Beide delen vormen samen het tweeluik Magycker, een fantasy-serie van Nederlandse bodem. Ik heb ooit in 2016 via Hebban het eerste deel mogen lezen, en omdat het zo lang geleden was (zes jaar al!) leek het mij handig om het eerste boek te herlezen voordat ik aan het tweede deel begon; ik was het merendeel logischerwijs vergeten.

Na deel één met moeite uit te hebben gelezen (er gebeurt niet zo veel in), kwam ik erachter dat er aan het begin van Drakenhart heel mooi een samenvatting zit van De Klauw. Alles wat erin staat is precies wat er in boek één gebeurt, dus als je geen zin hebt om De Klauw te herlezen is dat helemaal niet nodig en kun je meteen aan Drakenhart beginnen.

Het verhaal begint meerdere jaren na het einde van De Klauw en gaat over de consequenties van Auric's gave. Hij wordt nog steeds gezocht, maar wat als hij zich op Aimery bevindt? Dat is namelijk het eiland waar dit deel zich afspeelt. Geen Semaris meer, maar Aimerey, het eiland van de Magyckers, Louteraars en Wapenbroeders. Oh, en de draken.

Aangezien Drakenhart het afsluitende deel is van de serie en de personages in het eerste boek voornamelijk alleen op de vlucht waren, moest in dit deel natuurlijk van alles gebeuren om het tweeluik mooi af te ronden. En dat is goed gedaan. Valdana en Auric's verhaallijnen zijn mooi verder uitgewerkt, en er zijn zelfs nieuwe personages geïntroduceerd om het verhaal interessant te houden. Met name met Valdana was ik aangenaam verrast. Ik was niet bepaald fan van haar in boek één, maar hier werd ze wat sympathieker en kon ik haar handelen begrijpen. Maar met de verhaallijnen van Marit en Eamon... Het leek alsof Stone niet echt meer wist wat hij met ze moest doen. In De Klauw is het Marit en Eamon's doel dat Auric niet door de Magyckers wordt opgepakt, wat ze uiteindelijk falen te doen in Drakenhart. Hun nieuwe doel is om Auric te vinden en te hopen dat hij ondertussen nog leeft. Heel handig zijn Marit en Eamon niet; in het meerendeel van het verhaal zitten ze opgesloten. Alhoewel... zo erg vond ik dat ook niet, want ze waren niet echt interessant om over te lezen. Hun karakterontwikkelingen waren namelijk al in de De Klauw afgelopen.

Het leukst aan Drakenhart was de wereld. Waar in deel één steeds naar Aimerey wordt verwezen, was het fijn om eindelijk te zien hoe dit magische eiland daadwerkelijk was. Het idee dat spreuken niet zomaar uitgevoerd mogen worden en hoe dat allemaal dan te gang gaat was natuurlijk al uitgelegd in boek één, maar om dat ditmaal in hun woonplaats te zien gaf toch een ander gevoel. Ook het daadwerkelijke ervaren van de verschillende rangen was duidelijker te voelen op Aimerey.

Hoewel de verhaallijnen meerendeels mooi waren afgesloten en het interessanter was om over Aimerey te lezen dan over Semaris/Oftenooi, kostte het mij een maand om dit boek uit te lezen. Of dat kwam doordat mijn motivatie was weggesijpeld na het uitlezen van De Klauw of doordat het daadwerkelijk door het boek zelf kwam zullen we helaas niet weten. Toch kan ik met zekerheid zeggen dat ik Drakenhart ondanks die maand een mooie afsluiting van Magycker vind, en dat het zeker de moeite waard is om te lezen.