Lezersrecensie
ode aan de zorgmedewerker
Thomas van der Meer is, naast dat hij werkzaam is in de zorg, ook schrijver en columnist voor onder andere de Volkskrant. In 2019 verscheen Thomas zijn debuutroman Welkom bij de club. Een boek over de transitie van vrouw naar man en het leven als transpersoon. Een boek waarin Thomas zijn eigen ervaringen gebruikte. Thomas werd namelijk geboren als meisje, maar maakte op zijn 27e zelf de transitie naar man. In de Volkskrant schrijft Thomas columns over het leven van de bewoners in het verpleegtehuis waar hij werkt. Zullen we dan maar heel lang leven is een verzameling van deze columns.
De columns van Thomas gaan over bewoners die wonen op een gesloten afdeling van een verpleeghuis omdat ze dementerend zijn en over mensen die op een longstay afdeling wonen in een psychiatrische kliniek. In beide groepen vind je mensen die erg kwetsbaar en weinig zichtbaar zijn voor de buitenwereld, behalve als er eens wat mis mee gaat.
De cover van het boek toont Thomas, in uniform, op een bankje naast vermoedelijk een van zijn bewoners of patiënten. Door de groene achtergrond valt de witte titel goed op. Zelf ben ik ook werkzaam in de zorg en ben benieuwd wat Thomas te vertellen heeft. Nieuwsgierig sla ik het boek open….
Van der Meer weet met zijn korte, slechts een bladzijde of vier, verhalen de mensen te raken, enthousiasmeren en te laten lachen. Toch zijn de verhalen die Thomas schrijft soms ook tenenkrommend en schokkend. Personeelstekorten, te veel patiënten en weinig tijd, maken dat er naast de basiszorg weinig tijd is voor andere, leukere dingen. Toch weet Thomas dit op een bijzonder prettige manier steeds weer om te buigen tot iets leuks of goeds.
Een boek waarbij je voelt dat hij zijn roeping gevonden heeft.
Ergens dit jaar zal het nieuwste boek van Thomas verschijnen bij uitgeverij Pluim: Hier de hemel. Een verhaal over een verpleeghuis ten tijde van Corona. Hier kijk ik reikhalzend naar uit!
Zullen we dan maar heel lang leven is een mooie bundel vol columns waarin de passie voor zijn werk vanaf spat. Hij weet op een luchtige en grappige manier een beeld te schetsen van de ouderen- en psychiatrische zorg. Een boek waarbij ik regelmatig hardop heb moeten lachen om de heerlijke oprechte uitspraken van de ouderen.
Zullen we dan maar heel lang leven krijgt van mij 4.5 ster.
De columns van Thomas gaan over bewoners die wonen op een gesloten afdeling van een verpleeghuis omdat ze dementerend zijn en over mensen die op een longstay afdeling wonen in een psychiatrische kliniek. In beide groepen vind je mensen die erg kwetsbaar en weinig zichtbaar zijn voor de buitenwereld, behalve als er eens wat mis mee gaat.
De cover van het boek toont Thomas, in uniform, op een bankje naast vermoedelijk een van zijn bewoners of patiënten. Door de groene achtergrond valt de witte titel goed op. Zelf ben ik ook werkzaam in de zorg en ben benieuwd wat Thomas te vertellen heeft. Nieuwsgierig sla ik het boek open….
Van der Meer weet met zijn korte, slechts een bladzijde of vier, verhalen de mensen te raken, enthousiasmeren en te laten lachen. Toch zijn de verhalen die Thomas schrijft soms ook tenenkrommend en schokkend. Personeelstekorten, te veel patiënten en weinig tijd, maken dat er naast de basiszorg weinig tijd is voor andere, leukere dingen. Toch weet Thomas dit op een bijzonder prettige manier steeds weer om te buigen tot iets leuks of goeds.
Een boek waarbij je voelt dat hij zijn roeping gevonden heeft.
Ergens dit jaar zal het nieuwste boek van Thomas verschijnen bij uitgeverij Pluim: Hier de hemel. Een verhaal over een verpleeghuis ten tijde van Corona. Hier kijk ik reikhalzend naar uit!
Zullen we dan maar heel lang leven is een mooie bundel vol columns waarin de passie voor zijn werk vanaf spat. Hij weet op een luchtige en grappige manier een beeld te schetsen van de ouderen- en psychiatrische zorg. Een boek waarbij ik regelmatig hardop heb moeten lachen om de heerlijke oprechte uitspraken van de ouderen.
Zullen we dan maar heel lang leven krijgt van mij 4.5 ster.
1
Reageer op deze recensie
