Plussen en minnen

Met De sirene heeft Val McDermid een boek neergezet dat volgens collega-auteur Minette Walters ‘fascinerend en schokkend’ is. Of ik het daarmee eens ben? Lees de recensie!

De sirene is het eerste boek van McDermid waarin inspecteur Carol Jordan en psycholoog Tony Hill hun opwachting maken. In latere boeken zullen zij nog vaker ten tonele verschijnen. Hun eerste gezamenlijke avontuur is het vinden van een seriemoordenaar die in hoog tempo toeslaat. Alle slachtoffers zijn mannen die door beestachtige martelingen uiteindelijk het leven hebben gelaten. De moordenaar is slim en wist al zijn sporen zorgvuldig uit. Zijn Carol en Tony in staat deze geduchte tegenstander te vinden voordat er nog meer slachtoffers vallen?

De sirene blinkt wat mij betreft niet uit in originaliteit. Ik legde tijdens het lezen soms de link met Wraakhotel van Billingham. Of, eigenlijk andersom aangezien De sirene jaren eerder is verschenen. Hoe dan ook, de ontknoping kon mij niet ontzettend verbazen. Wat me wel intrigeerde waren de gedetailleerde beschrijvingen van de martelwerktuigen en de dagboekfragmenten van de moordenaar. Ook de wijze waarop Tony Hill een profielschets van de moordenaar probeerde te maken door in zijn spreekwoordelijke huid te kruipen was knap. De wijze van moorden was in dit boek ‘net even anders’ dan in de meeste boeken over seriemoordenaars. Beetje jammer was de karige uitwerking van het motief van de dader aan het einde van het boek, daar had McDermid meer mee kunnen doen. Tijdens het lezen van het ‘hoe en waarom’ is het een pluspunt om ‘echt’ in het hoofd van de dader te kunnen kijken. Ik wil kunnen voelen waarom iemand zo verknipt is. Door het summiere ‘kijkje achter de schermen’ sloeg het einde niet in als een bom. Ook de karakters verdienden een betere uitdieping. Je krijgt wel een aardige indruk van sommige personen maar het worden geen ‘oude bekenden.’ Tony Hill komt nog het beste uit de verf door een bepaald privé-probleempje waar hij mee kampt. Leuk detail is dat Nederland nog even genoemd wordt in het boek. Waarom ga ik niet verklappen, maar het heeft iets te maken met ons vrije en tolerante karakter…

En dan het eindoordeel. Ik heb lang getwijfeld over de waardering die ik De sirene moet geven. In vergelijking met Doodslag (dat ik met drie sterren beoordeelde) heeft dit boek duidelijk meer body. Maar, het is niet het spannendste boek dat ik ooit heb gelezen. Dat was Doodslag ook niet, maar het was wel een afgerond verhaal. Hoewel het een simpel plot was, herbergde het humor en las het heerlijk vlot weg. Aan De sirene hield ik meer een gevoel van hiaten over. McDermid heeft (op voor mij cruciale punten) dingen laten liggen. Hoezeer ik eerst ook neigde naar vier sterren, het zijn er uiteindelijk na zorgvuldig wikken en wegen drie geworden.