Niet overtuigend

Lewis Perdue is een gerenommeerde onderzoeksjournalist die al heel wat publicaties op zijn naam heeft staan. Zowel in de fictie als de non-fictie hoek. Het onlangs in Nederlandse vertaling verschenen Dochter van God lag in Amerika al in 1999 in de boekhandels. Daarvoor nog schreef hij o.a. The Da Vinci Legacy, ruim voordat iemand ook maar van Dan Brown had gehoord. Perdue claimt nu dat Brown’s Da Vinci Code gebaseerd is op zijn jaren eerder verschenen werk. Beide boeken schijnen op wel 50 punten met elkaar overeen te komen. De grote vraag is nu heeft Brown plagiaat gepleegd of is Perdue stinkend jaloers op het succes van zijn concurrent? Perdue overweegt om Brown voor de rechter te dagen. Tot die tijd (als het al ooit zover komt) moeten lezers hun eigen oordeel vormen.

Kunstexpert Zoë Ridgeway krijgt het verzoek van een oud-nazi om zijn kunstcollectie te bekijken. De collectie bestaat voornamelijk uit gestolen werken die door Zoë’s vakkundig oog het stempel zeer waardevol krijgen. Onderdeel van de collectie is ook een schilderijtje van een redelijk onbekende Duitse schilder Stahl. Hoe waardevol dit werkje is, blijkt als Zoë om die reden wordt ontvoerd. Haar man Seth stelt alles in het werk om Zoë terug te vinden, maar ze blijkt spoorloos. Ook de belangrijkheid van het schilderijtje van Stahl probeert hij te achterhalen. Al snel ontdekt hij dat het schilderij een belangrijke sleutel is naar een zorgvuldig bewaard gebleven geheim dat het Christendom op zijn grondvesten doet schudden. Ineens bevindt Seth zich letterlijk in de vuurlinie van partijen als het Vaticaan, de Russische maffia en de CIA, die allemaal jacht maken op het geheim dat de wereld voorgoed kan veranderen…

Laat ik beginnen met te stellen dat dit boek van Perdue het wat mij betreft bij lange na niet haalt bij Dan Brown. Perdue heeft veel kennis van zaken en weet duidelijk waar hij over schrijft, maar zijn soms langdradige uitleg haalt de vaart behoorlijk uit het verhaal. De spanning die Perdue hierdoor in het boek weet te leggen blijft onder de middellijn. Op momenten krijgt het verhaal een opleving en zit het duidelijk in de lift, om vervolgens weer te verzanden in gezapig gekabbel.

Hoofdpersonen Zoe en Seth komen niet heel overtuigend over. Hun gezwabber wat betreft geloofsopvattingen laat geen sterke indruk achter. Verder heeft Perdue mijns inziens te weinig aandacht besteedt aan de uitwerking van de psychische gevolgen en denkwereld van de karakters. Hierdoor is het moeilijk om je echt met de hoofdpersonen te identificeren. Dit is echt een gemiste kans. Klein voorbeeld: de reactie van Seth op de ontvoering van Zoë wordt nauwelijks in beeld gebracht. Ineens maakt het verhaal een tijdsprong en zijn er zes maanden verstreken zonder dat er echt inzicht wordt gegeven in de gevoelens die het gebeuren bij Seth oproept en eventuele daaruit voortvloeiende acties. Het is allemaal een beetje ‘makkelijk’ en daardoor ongeloofwaardig. Nou is Dan Brown ook geen enorme kei in het uitdiepen van zijn karakters en vergaloppeerd ook hij zich wel eens aan ongeloofwaardige scènes. Het verschil is echter dat Brown dit ruimschoots goedmaakt met zijn pijlsnelle schrijfstijl en uitstekende spanningsopbouw.

Dochter van God is in potentie een interessant verhaal, maar de uitwerking ‘rammelt’ en laat te wensen over. De schrijfstijl van Perdue is niet constant en pakkend genoeg. Dit geeft het geheel een rommelig karakter. Het lijkt wel of hij zijn enorme kennis niet goed kan omzetten in een aansprekend fictieverhaal. Mij heeft hij in ieder geval niet weten te overtuigen en dat is Dan Brown dan weer wel gelukt. De VN Thrillergids was enthousiaster. Die waardeerde het boek met vier sterren. Advies voor de lezers: oordeel zelf, want smaken verschillen nu eenmaal.