Hebban recensie
De plank misgeslagen
Achter de naam Paul Christopher schijnt een geprezen literator schuil te gaan die al het nodige kwalitatieve werk op zijn naam heeft staan. Met zijn boek Het Michelangelo Mysterie heeft hij duidelijk in de voetsporen van Dan Brown willen treden. Willen treden, maar niet kunnen treden moet ik toch concluderen.
In Het Michelangelo Mysterie speelt de beeldschone kunstgeschiedenis studente Fiona (Finn) Ryan de hoofdrol. Als zij op haar stageplek toevallig stuit op wat oude tekeningen die van Michelangelo lijken te zijn, gebeuren er ineens rare dingen. Ze raakt haar stageplek kwijt en betrapt een inbreker als hij haar appartement doorzoekt op heterdaad. Dit kost haar vriend Peter het leven. Het begint er steeds meer op te lijken dat iemand het gemunt heeft op de fotos die ze van de Michelangelo-tekening heeft gemaakt. Als blijkt dat er in de kring om haar heen steeds meer doden vallen is er nog maar één optie: samen met haar fotos slaat Finn op de vlucht voor een vijand zonder gezicht die overal kan zitten
Het Michelangelo Mysterie is een regelrechte Dan Brown kloon. Alleen ontbreken in dit boek alle ingrediënten die van een boek als Het Bernini Mysterie of De Da Vinci Code een topper maken. Christopher slaat op teveel fronten de plank mis. De plot is vaak geforceerd en bevat teveel toevalligheden. Het lijkt wel alsof Christopher er op bepaalde momenten vanuit gaat dat de lezer in zijn hoofd kan kijken en bepaalde gedachtesprongen moeiteloos kan volgen. Dit is een misvatting en leidt soms tot het optrekken van de wenkbrauwen bij plotwendingen die hortend en stotend het verhaal een andere kant op trekken.
Het taalgebruik is in sommige scènes ronduit plat en dat past niet in een dergelijk verhaal. Verder werkt Christopher met een verhaallijn in het heden en een in het verleden. Het onderscheid tussen deze twee aparte sporen is niet altijd gelijk duidelijk en haalt de vaart wat uit het verhaal. Pas wat later heb je als lezer soms door dat je weer terug in de tijd bent gegaan en niet in de verhaallijn van het nu zit. Deze tijdsprongen zouden veel beter gekenmerkt moeten worden. Aangezien dat niet het geval is komt het verhaal soms wat rommelig over. Het erbij slepen van mensen van allerlei pluimage maakt het er allemaal niet beter op. Ook de samenhang tussen de stukken in het heden en verleden blijft lang onduidelijk en roept vragen op. Sommige stukken zijn zelfs ronduit saai. Voeg daarbij dan nog een zeer voorspelbare hoofdpersoon die als vanzelfsprekend beeldschoon, intelligent en pittig is (wie immer!) en je krijgt een duidelijk eindoordeel: Dit boek heeft op mij niet veel indruk gemaakt.
In Het Michelangelo Mysterie speelt de beeldschone kunstgeschiedenis studente Fiona (Finn) Ryan de hoofdrol. Als zij op haar stageplek toevallig stuit op wat oude tekeningen die van Michelangelo lijken te zijn, gebeuren er ineens rare dingen. Ze raakt haar stageplek kwijt en betrapt een inbreker als hij haar appartement doorzoekt op heterdaad. Dit kost haar vriend Peter het leven. Het begint er steeds meer op te lijken dat iemand het gemunt heeft op de fotos die ze van de Michelangelo-tekening heeft gemaakt. Als blijkt dat er in de kring om haar heen steeds meer doden vallen is er nog maar één optie: samen met haar fotos slaat Finn op de vlucht voor een vijand zonder gezicht die overal kan zitten
Het Michelangelo Mysterie is een regelrechte Dan Brown kloon. Alleen ontbreken in dit boek alle ingrediënten die van een boek als Het Bernini Mysterie of De Da Vinci Code een topper maken. Christopher slaat op teveel fronten de plank mis. De plot is vaak geforceerd en bevat teveel toevalligheden. Het lijkt wel alsof Christopher er op bepaalde momenten vanuit gaat dat de lezer in zijn hoofd kan kijken en bepaalde gedachtesprongen moeiteloos kan volgen. Dit is een misvatting en leidt soms tot het optrekken van de wenkbrauwen bij plotwendingen die hortend en stotend het verhaal een andere kant op trekken.
Het taalgebruik is in sommige scènes ronduit plat en dat past niet in een dergelijk verhaal. Verder werkt Christopher met een verhaallijn in het heden en een in het verleden. Het onderscheid tussen deze twee aparte sporen is niet altijd gelijk duidelijk en haalt de vaart wat uit het verhaal. Pas wat later heb je als lezer soms door dat je weer terug in de tijd bent gegaan en niet in de verhaallijn van het nu zit. Deze tijdsprongen zouden veel beter gekenmerkt moeten worden. Aangezien dat niet het geval is komt het verhaal soms wat rommelig over. Het erbij slepen van mensen van allerlei pluimage maakt het er allemaal niet beter op. Ook de samenhang tussen de stukken in het heden en verleden blijft lang onduidelijk en roept vragen op. Sommige stukken zijn zelfs ronduit saai. Voeg daarbij dan nog een zeer voorspelbare hoofdpersoon die als vanzelfsprekend beeldschoon, intelligent en pittig is (wie immer!) en je krijgt een duidelijk eindoordeel: Dit boek heeft op mij niet veel indruk gemaakt.
1
1
Reageer op deze recensie
