Stille waters, diepe geheimen

Zeemeerminnen, mythische wezens met vissenstaarten wier leven onder de waterspiegel plaatsvindt, komen tot leven in De roep van zee van Erika Swyler. Dit verhaal bevat een familiegeschiedenis die een gruwelijke traditie kent: iedere vrouw uit de familie van Simon Watson verdrinkt voor haar dertigste verjaardag op 24 juli. Met behulp van een magisch boek dat Simon ontvangt van een boekenhandelaar, probeert hij de geschiedenis te veranderen. Dan staat zijn zusje Enola opeens voor zijn deur, enkele dagen vóór 24 juli…

De debuutroman van Swyler is doorweven met mysteriën. Op het eerste gezicht lijkt Simon een doodnormale inwoner van Long Island: een bibliothecaris die zich met hart en ziel op zijn werk stort. Tot zijn grote teleurstelling wordt dit werk hem plots afgenomen. Bezuinigingen. Simon trekt zich terug in zijn ouderlijk huis, dat op het randje van de kliffen staat, om nieuw werk te zoeken. Die zoektocht wordt vertraagd door de komst van een geheimzinnig boek. Het is het achttiende-eeuwse logboek van Hermelius Peabody, de eigenaar van een rondtrekkend kermisgezelschap. In de kaft staat de naam Verona Bonn geschreven, wijlen Simons grootmoeder, die op jonge leeftijd verdronk. Toevallig was ook Simons moeder hetzelfde lot beschoren; ook zij verdronk in de wateren bij hun huis.

Simons zoektocht naar de waarheid wordt afgewisseld met het verhaal van Peabody en diens herinneringen aan zijn opmerkelijkste kompanen: waarzegster Rhyzkova, Wilde Jongen Amos en ‘zwemmer’ Evangeline. Doordat de lezer mee terug duikt naar het verleden, wordt het verhaal van Peabody veel levendiger en kan de lezer zich beter een voorstelling maken van de gebeurtenissen. Niet alleen is het verhaal spannend en mysterieus, maar ook romantisch. Onder de hoede van Peabody ontstaat een heuse romance en ook tussen Simon en Alice, zijn voormalige collega, bloeit de liefde langzaam op.

Swyler is een goede verteller, een die dreigt te verzaken in details, maar die altijd de spanning hoog weet te houden. Haar verteltrant is lekker vlot en de lezer raast zo door het verhaal. Dat komt deels door de personages, stuk voor stuk vergetelijke personages. Vergetelijk? Precies. Hoewel Simon door het mysterieuze boek opleeft, blijft hij voornamelijk twee dingen: hulpeloos en sullig. Wellicht is hij nog wel het meest koppig, aangezien hij in een huis blijft wonen dat langzaam van de klif stort én bij iedereen jammert om geld. Zijn zus Enola en haar getatoeëerde vriend Doyle kunnen de lezer irriteren.  Zij, gestoord en manisch, en hij, stompzinnig en wereldvreemd, zorgen ervoor dat Simon nog passiever wordt. Alice lijkt nog de verstandigste van het stel, ware het niet dat ze overal zó emotioneel op reageert. Dan zijn er ook nog de freaks van Peabody: waar de doofstomme Amos letterlijk en figuurlijk geen stem heeft, krijgt ook diens geliefde Evangeline niet zelf het woord; haar leer je kennen door de ogen van andere personages. Het is alsof de personages allemaal moeten ontwaken uit een boze droom.

Ondanks de soms wat irritante personages, grijpt dit boek je bij de lurven. Het is namelijk prachtig hoe de twee verhalen in elkaar overlopen, switchend van de 21e naar de 18e eeuw. De beschrijvingen van beide werelden zijn realistisch en maken je eigen fantasieën los. Wat afbreuk doet aan de vormgeving zijn de zogenaamde tarotkaarten die tussen de tekst zijn geplaatst: ze zijn niet alleen klein en onduidelijk, maar ook kleurloos en slecht getekend. De stemming van het boek is al duister, depressief bijna, en de tekeningen maken het alleen maar grauwer. Somber van toon, maar spannend van inhoud. Dit boek doet de lezer verlangen naar de oplossing: kan de vloek die op de familie Watson rust worden verbroken? Het is vanwege deze duizelingwekkende spannende vraag dat de lezer zich door de pagina’s heen slaat. Al moet worden gezegd dat én tarotkaarten én zogenaamde ‘zeemeerminnen’ én een oude vloek samen wel iets te veel van het goede is. Toch komen de elementen goed samen binnen dit boek – maar op het randje…