Beste Tony, Carol & co: het gaat jullie hopelijk goed ! (een atypische, compleet subjectieve recensie)

Het leven van een fervent thrillerlezer en tegenwoordig occasioneel recensent wordt er naarmate de tijd vordert ook niet simpler op. Neem nu de recentste Val McDermid: ‘Eenzame prooi’.

Ruim 20 jaar geleden maakten we kennis met Tony Hill en Carol Jordan. Profielschetser meets inspecteur. Ondertussen misschien niet meer zo origineel, maar ‘De Sirene’ sloeg destijds (1995, in Nederlandstalige vertaling 1997) in als een bom. En opvolger ‘Het Profiel’ bevestigde alleen maar het goede. Hill en Jordan werden in harten gesloten en de volgende boeken bleven dusdanig succesvol, dat ITV overging tot de even succesvolle televisieadaptatie ‘Wire in the blood’.

Maar dan moet je plots eerlijk zijn. Het niveau daalde, ergens maar zeker. Zo rond 2011 met ‘Moment van afscheid’. Misschien had de Nederlandstalige titel toen een belofte in zich moeten hebben, want het niveau van ‘De sirene’ haalde McDermid al lang niet meer. En Hill & Jordan, we sloten ze nog steeds in onze harten, maar ergens wisten we dat hun geestelijke moeder tot veel meer in staat was en bleven we teleurgesteld achter.

De titel van mijn ‘officiële’ Hebban-recensie ‘Doorbreek de stilte’, de voorganger van ‘Eenzame prooi’ sprak over noodzakelijk kwaad in functie van een nieuwe start. Wat wist ik toen dat de opvolger meteen de laatste van de serie ging worden. Of hoe nieuwe mogelijkheden door een auteur niet gingen gegrepen worden, alsof ze de grip op haar personages kwijt is.

Want er zat echt wel meer in ‘Eenzame prooi’. En het was ook lange tijd weer genieten. Maar ...

En dan zondig ik maar tegen recensieregel 1 (vermijdt IK) - (deze recensie is dan ook absoluut persoonlijk), onmiddellijk ook tegens recensieregel 2 (wees objectief) - (tja, Tony & Carol heb ik nu eenmaal in mijn hart gesloten en ergens doet het pijn) maar blijf trouw aan de absolute regel: GEEN SPOILERS. (En inhoudelijk ga ik nu ook eens niets ter zaken doende zeggen, zelfs op geen 1/3de)

Beste Tony, Carol en co,

Jarenlang volgde ik jullie avonturen. Eerst volledig in de ban, later minder en minder. Niet jullie fout, maar die van jullie geesteljke moeder die alsmaar minder wist wat ze met jullie aan moest ...

En dan is dit jullie afscheid. Lange tijd sterk, prikkelend en nieuwsgierig makend. Maar dan komt er plots een aap uit de mouw. Al lijkt die aap vooral symbool te staan voor wat jullie geestelijke moeder nog met jullie van plan was. En ergens klopt het wel, maar jullie verdienden meer. Dus laat ons hopen dat Val tijdelijk lijdt aan het Åke Edwardson complex en jullie vroeg of laat, net als inspecteur Winter, het lezerslicht weer in alle glorie mogen aanschouwen.

En in afwachting daarvan: het gaat jullie hopelijk goed !