Eye-openers en openhartigheid

Een tijdje terug leerde ik de autofictie van Judith Visser kennen. Daarna las ik haar andere werk, van de thrillers, het oorlogs- en het kinderboek tot dus de serie over haar alter ego Jasmijn Vink die met autisme kampt.
Zelf heb ik namelijk last van enige adhd en autisme, of zoals dat heet, neurodiversiteit en op het spectrum. Judith Visser is doorgebroken en alleen daarmee al inspirerend, maar heeft denk ik meer last van autisme dan ik, als ik afga op Jasmijn Vink.
Vorige week lag eindelijk deel 3 van deze trilogie als sprinter in de bieb, die ik meenam en uit las. Ze schrijft heerlijk meeslepend en eerlijk, en haar toon is licht genoeg om te laten merken dat ze zowel haar succes als problemen niet te serieus neemt.
Het deel over de lockdown was een eye-opener. Zelf genoot ik van die rust! Jasmijn dus niet. De liefde en aandacht voor haar honden is me wat wezensvreemd, maar komt wel weer over. Het ontluisterende inkijkje in de uitgeverswereld was ook een eye-opener.
Fijn dat ze soms even wat opfrist uit deel 1 en 2. Al met al biedt dit slotdeel een boeiend inkijkje in het volwassen leven van iemand met deze vorm en mate van autisme.