Lezersrecensie
Slowburn thriller
Verhaallijn: Na een geweldige morgen met haar man Danny doet Erin de deur open voor een ongeduldige bezoeker. Wanneer ze Danny’s collega’s aantreft en hun verontrustend gezicht ziet weet ze meteen dat er iets mis is en ze slecht nieuws te melden hebben. Als ze zich omdraait ziet ze nog net hoe Danny van hun balkon springt met een schuldige uitdrukking op zijn gezicht. Achttien maanden later staat Erin terecht voor de moord op haar man. In de afgelopen anderhalf jaar is Erin erachter gekomen dat Danny veel geheimen te verbergen had, dat hun leven samen gebaseerd was op de perfecte leugen.
De perfecte leugen is mijn eerste kennismaking met Jo Spain. Hierbij had ik dus geen bepaalde verwachtingen toen ik aan het boek begon, alhoewel de stempel “thriller” toch altijd het vooruitzicht op vlak van spanning verhoogt. En jammer genoeg miste ik te veel spannende elementen om dit boek een echte thriller te noemen. Mits dat het verhaal goed start vanaf het eerste hoofdstuk, waarin Danny zelfmoord pleegt waardoor er meteen veel vragen in je opkomen voelde het hele hele verhaal meer aan als een drama/mysterie waarin je gaandeweg puzzelstukjes krijgt om het echte uiteindelijke verhaal compleet te maken. Het verhaal wordt weergegeven vanuit drie perspectieven: Nu (Erins lopende rechtszaak), toen (net na Danny’s dood) en Harvard (het verleden). Deze sprongen in tijd zorgen voor een leuke afwisseling, en hierin leer je de personages beter kennen en hun beweegredenen. Alleen vond ik de hoofdstukjes “Harvard” heel moeilijk te plaatsen en zorgden deze soms voor verwarring waardoor het verhaal mij niet volledig in zijn greep had, maar gaandeweg komen alle tijdlijnen samen waardoor alles op zijn plooi valt. Desondanks is niets wat het lijkt! Want Jo Spain wist mij meerdere malen op het verkeerde been te zetten, waardoor het verrassingseffect van het plot dubbel en dik binnenviel. Maar, dan dat open einde… Daar ben ik nooit echt fan van, ook niet in dit boek want het verhaal voelt niet helemaal als afgesloten. De perfecte leugen is een echte slowburn “thriller” waarin je meespeelt om achter de waarheid te komen adhv puzzelstukjes die gaandeweg gelost worden en is ideaal voor lezers die niet van al te veel gruwelen houden.
3,5 ster.
De perfecte leugen is mijn eerste kennismaking met Jo Spain. Hierbij had ik dus geen bepaalde verwachtingen toen ik aan het boek begon, alhoewel de stempel “thriller” toch altijd het vooruitzicht op vlak van spanning verhoogt. En jammer genoeg miste ik te veel spannende elementen om dit boek een echte thriller te noemen. Mits dat het verhaal goed start vanaf het eerste hoofdstuk, waarin Danny zelfmoord pleegt waardoor er meteen veel vragen in je opkomen voelde het hele hele verhaal meer aan als een drama/mysterie waarin je gaandeweg puzzelstukjes krijgt om het echte uiteindelijke verhaal compleet te maken. Het verhaal wordt weergegeven vanuit drie perspectieven: Nu (Erins lopende rechtszaak), toen (net na Danny’s dood) en Harvard (het verleden). Deze sprongen in tijd zorgen voor een leuke afwisseling, en hierin leer je de personages beter kennen en hun beweegredenen. Alleen vond ik de hoofdstukjes “Harvard” heel moeilijk te plaatsen en zorgden deze soms voor verwarring waardoor het verhaal mij niet volledig in zijn greep had, maar gaandeweg komen alle tijdlijnen samen waardoor alles op zijn plooi valt. Desondanks is niets wat het lijkt! Want Jo Spain wist mij meerdere malen op het verkeerde been te zetten, waardoor het verrassingseffect van het plot dubbel en dik binnenviel. Maar, dan dat open einde… Daar ben ik nooit echt fan van, ook niet in dit boek want het verhaal voelt niet helemaal als afgesloten. De perfecte leugen is een echte slowburn “thriller” waarin je meespeelt om achter de waarheid te komen adhv puzzelstukjes die gaandeweg gelost worden en is ideaal voor lezers die niet van al te veel gruwelen houden.
3,5 ster.
1
Reageer op deze recensie