Vijf sterren

Smaken verschillen...blijkbaar! Misschien komt het omdat ik al meerdere boeken heb gelezen die zich in Afghanistan afspelen, en deze lokatie me aanspreekt, en ik in een boek naast een verhaallijn ook graag betrouwbare achtergrondinfo lees, waar Fullerton (verslaggever voor Reuters en 3 jaar in het gebied gewoond) me rijkelijk van voorziet... Ik kwam dit boek tegen in de boekwinkel, sloeg het op pagina 1 open, en las: "Ik leefde nog, maar daar had ik het recht niet toe. Mijn mensen waren dood en dat had ook voor mij moeten gelden." ...en kocht het. Hoe dan ook, ik lees veel en ik vond Op vijandelijk terrein één van de beste boeken die ik de afgelopen tijd gelezen heb. De schrijfstijl is to the point, bondig, en gewoon goed, de zinnen vrij kort (een pré wat mij betreft, ik lees voor mijn ontspanning en zit niet te wachten op zinnen met dertig komma's), het verhaal is spannend - uitstekend - en vooral goed gedoseerd gebracht. Cynisme spreekt me ook aan, en ook daarin komt Fullerton me tegemoet: de vergelijking van Amerikaanse soldaten met reuzenschildpadden die op hun achterpoten lopen is er een die me altijd bij zal blijven. In vrijwel alle boeken die ik eerder las en die zich in Afghanistan afspelen worden de strijdkrachten (Amerikaanse, Britse) verheerlijkt en de Afghanen afgedaan als een stelletje om zich heen schietende wilden. In dit boek wordt nuance aangebracht, en wel goed verpakt zodat het niet gaat vervelen maar wel aan het denken zet. Elk boek dat me zo heeft geboeid als dit, verdient vijf sterren: bij deze.