Ik werd...

Ik werd kamer 235 is een eerlijk, ontroerend en soms confronterend boek over het leven in een woonzorgcentrum. Lieve Flour – die zelf noodgedwongen verhuisde naar zo’n centrum – beschrijft haar dagelijkse ervaringen vanuit haar nieuwe kamer, nummer 235. Ze kijkt met een open blik naar de zorg, de mensen rondom haar en de manier waarop ouderen worden behandeld.
Lieve flour laat zien hoe het is om plots afhankelijk te worden, om vrijheid te moeten inleveren en tegelijk waardigheid te willen behouden. Ze schrijft over kleine dingen die veel betekenen: een kopje koffie op het juiste moment, een vriendelijk woord, maar ook over dingen die misgaan. Ze stelt kritische vragen over regels die soms onmenselijk aanvoelen, en over het gebrek aan autonomie van bewoners.
De stijl is helder, direct en toegankelijk. Geen moeilijke taal, maar rake observaties. Lieve Flour schrijft zonder bitterheid, maar mét kracht, mededogen en hoop. Ze vertelt niet alleen haar verhaal, maar ook dat van zovelen die in stilte moeten ondergaan wat zorg betekent.
geschreven door iemand die het zelf beleeft, van binnenuit.
Het is zacht kritisch: het wijst op wat beter kan, maar blijft respectvol.
Het geeft zorgverleners, familieleden en beleidsmakers inzicht in hoe het echt voelt om in een woonzorgcentrum te leven.
Soms blijven situaties wat oppervlakkig beschreven; als lezer wil je nog iets dieper gaan. Maar misschien is precies dat de kracht: dat het verhaal door zijn eenvoud zo binnenkomt.