spannende thriller die blijft nagalmen

De auteur
Als krantenverslaggever begon Christi Daugherty op 22-jarige leeftijd met het behandelen van moorden. Ze werkte jarenlang als journalist in steden als Savannah, Baton Rouge en New Orleans. Haar werk bracht haar uiteindelijk naar Engeland, waar ze thrillers voor jonge volwassenen schreef. De Echomoorden is haar eerste volwassen roman.

Het verhaal
In een keuken wordt het lichaam van een vrouw gevonden. Ze is naakt en meerdere malen met een mes gestoken. Degene die haar vindt is haar twaalfjarige dochter.
Vijftien jaar later is Harper McClain een toonaangevende verslaggever in Savannah als ze op een plaats delict aankomt. Ze herkent alles wat ze ziet, want het is identiek aan de moord op haar moeder.
Harper heeft altijd met het gevoel rondgelopen dat de echte moordenaar van haar moeder nooit was gevonden. En nu lijkt het alsof ze gelijk krijgt. Er zijn geen vingerafdrukken. Geen voetafdrukken. Geen DNA-spoor. Toch is Harper vastbesloten om de moordenaar te vinden. Gaat het haar na al die jaren lukken?

Mijn mening
Ik kreeg de kans om een vooruit exemplaar van dit boek te lezen. Was nog nooit testlezer geweest, en heb het me geen minuut beklaagd.
Het boek heeft 45 hoofdstukken en is 412 blz lang spannend. Er komen kleurrijke beschrijvingen, leuke uitdrukkingen en ook wel een portie romantiek in voor.
Je wordt direct in het verhaal gegooid, Er is geen proloog.
Je maakt meteen kennis met Harper McClain, een dappere verslaggever die af en toe denkt dat ze zelf rechercheur is, iets wat haar soms wel in benarde situaties doet belanden.
****************“Ze had iets met moorden. Sommige mensen noemden het een obsessie. Maar ze had haar redenen. Redenen waar ze niet graag over praatte”***************
Het verhaal begint rustig, met een schietincident, die ons de kans heeft enkele collega’s en vrienden van Harper te leren kennen. Haar contacten binnen de politie worden ook voorgesteld. Door de beeldende beschrijvingen kun je de personen en omgeving zo voor je zien.
***********“Hij was lang en mager en had donkerblond haar dat artistiek grijs begon te worden, jukbeenderen om jaloers op te worden en ogen die zo hard waren als koperen muntjes”
“Er ging zoveel Spaans mos aan dat het het dak van de auto raakte, zacht als kattenpootjes”*****************
Door een aantal flashbacks, waarbij Harper zich het verleden herinnert kom je meer te weten over de moord op haar moeder, 15 jaar geleden. De moord waarbij de moordenaar nooit werd gevat.
************“Niemand heeft iets gezien. Niemand heeft iets gehoord. De moordenaar heeft geen sporen achtergelaten. Het lijkt of Alicia McClain door een geest is vermoord”***************
Wanneer 15 jaar later een vrouw op gelijkaardige manier wordt vermoord, bijt Harper zich echt in de zaak vast. Heeft dezelfde moordenaar weer toegeslagen? Harper is vastbesloten er voor te zorgen dat de schuldige dit keer niet vrijuit kan gaan. Verslaggever Harper, verandert zowaar in rechercheur. Wat haar niet in dank wordt afgenomen. Haar manier van handelen komt haar duur te staan, ze gaat daarbij zover dat ze wordt geschorst. Maar Harper geeft niet op, ook niet als ze zelf in een benarde situatie terecht komt
**********“En ze viel licht als een veertje door het donker naar het niets.”************
Zit Harper op het juiste spoor ? Wordt de moordenaar dit keer wel gevat? Allemaal vragen waar je tot op het eind moet wachten om een antwoord te krijgen.
Er valt een bekentenis, maar toch is een en ander nog niet geheel duidelijk. Zit nu meteen ook de moordenaar van haar moeder vast, is dit dezelfde persoon die Harper heeft bedreigd?
Meestal komt er dan een epiloog. Dit keer niet. Gewoon een allerlaatste hoofdstuk.
Dit hoofdstuk lijkt mij niet het einde, maar gewoon het eerste hoofdstuk van een nieuw boek, van een vervolg. Dat moet er gewoon komen. Ik kijk er echt naar uit

Boek krijgt van mij 4 sterren.