Prachtig geschreven

Eén vrouw in Marokko, Fatna, de moeder en oma.

Het boek begint met een beschrijving van het leven van Fatna als kokkin bij Laila Touria in Marokko tijdens de Franse overheersing. Ze spreekt zelden, wat je leest is hetgeen dat zich afspeelt in haar hoofd. Maar waarom spreekt ze zelden? Fatna is soms wat onwetend, naïef, ongemakkelijk en duidelijk psychisch niet in orde door haar verleden. Maar wat is er precies gebeurd?

Eén vrouw in Nederland, met haar hart nog in Marokko. De moeder en dochter.

Deze vrouw, haar naam kennen we niet, schrijft brieven aan haar geliefde in Marokko. Ze is verhuisd naar Nederland maar wil daar niet aarden, ze gaat tenslotte toch terug naar Marokko. Maar is dat ook zo?

Eén vrouw geboren en getogen in Nederland, maar opgevoed met de Marokkaanse traditie. De (klein)dochter.

Shams, een studente geschiedenis, beschrijft in haar essays haar leven, de relatie met haar moeder en haar oma. Door haar essays te lezen kom je tot de kern van het verhaal, hoe ging het verder met Fatna en haar dochter?

Aya Sabi zet drie vrouwen neer, ieder met een eigen stem, en een eigen schrijfwijze. Onder de woorden voel je de emotie, het ongemak, en ook de liefde. De verhalen zijn niet in chronologische volgorde en ik vond deze opbouw wel verrassend en fijn lezen. Het verschil in tijden en mensen doet niet af aan dat het prettig leest. Normaal begint het verhaal ergens en werk je naar het einde toe, maar nu lopen tijden en verhalen door elkaar en ben je daardoor steeds weer benieuwd hoe iets is gekomen, of juist hoe het verhaal gaat aflopen.

Knap en vlot geschreven boek over de relatie tussen (strenge) moeders en dochters, en hoe dit doorsijpelt in de volgende generaties, en hoe de volgende generatie hiervan los wil komen. Over traditie en immigratie. Over verlies en rouw. Over angst en onzekerheid. Maar onder de oppervlakte toch ook over liefde en hoe een Half leven niet heel lijkt te worden.