Zeg Paulien, waarom nou eigenlijk een Cavia?

“Eindelijk! Een boek over een cavia die op kantoor werkt!” schrijft Cornelisse op de achterflap. Maar is deze cavia die op kantoor werkt nou echt zoveel anders dan een mens?

Ik kreeg het boekje cadeau van mijn vader, die het kocht op het Centraal Station van Amsterdam. Ik herken de opwelling om in een boekwinkel op het station een boek te kopen. Lief dat hij aan mij als taalliefhebber dacht, toen hij ‘De verwarde Cavia’ zag liggen. Wetende dat Paulien Cornelisse hiervoor 2 humoristische boekjes schreef over taal: Taal is zeg maar echt mijn ding (2009) en En dan nog iets (2012). Beide uiteraard in mijn boekenkast te vinden.

Het kantoorleventje van Cavia kabbelt rustig voort. Maar geleidelijk bieden zekerheden als de koffieautomaat en haar bureauspulletjes minder grip op haar bestaan. Het moederconcern dreigt met reorganisatie. Cornelisse beschrijft de kantoortuin als een verwarrende biotoop, met als enig houvast een doosje paperclips. Typische kantoorperikelen passeren de revue. Het boek is een feest der herkenning voor iedereen die op kantoor werkt. Of dat ooit heeft gedaan.

Treed binnen in de wereld van Caaf. Wat doen zij en haar collega’s in godsnaam de hele dag? Gaandeweg het boek wordt steeds duidelijker dat Cavia vrij weinig uitvoert en haar best doet dit vooral zo te houden. En daar lijkt niemand zich echt druk over te maken. Je gelooft bijna niet dat de door Cornelisse geschetste context voor sommige mensen waarheid is. Misschien wel business as usual voor velen onder ons…
Naast tijd door brengen op haar werk, kampt Cavia met de keuzestress van de gemiddelde dertiger.


‘De verwarde cavia’ is een boek dat makkelijk ‘wegleest’. Het verhaal is opgedeeld in hapklare hoofdstukjes die duidelijk van de pen van Cornelisse zijn. De humor en ironie worden goed gedoseerd. Er zitten fijne taalkundige ingrediënten in. Daar hou ik van, maar ja; taal is dan ook zeg maar echt mijn ding. Toch lijkt dit boekje in geen enkel opzicht op zijn voorgangers, beide met ogenschijnlijk meer diepgang.

Op het moment dat je het gevoel bekruipt dat ‘De verwarde cavia’ eigenlijk nergens over of naartoe gaat, en alleen vermakelijk is, kan je een ondertoon bespeuren. En mogelijk zelfs een opbouw. Meer dan subtiel zet de schrijver de ontvankelijke lezer aan het denken: Zit jij wel op je plek? Doe jij wel wat je leuk vindt?

Zeg Paulien, waarom nou eigenlijk een Cavia?

Het uitgelezen boek liet bij mij – naast een glimlach – wel een vraagteken achter; waarom een cavia?

De hoofdpersoon is een vrouw, die eigenlijk een cavia is. Dreig je dit feit bijna te vergeten, dan wordt je er door Cornelisse op tijd weer even aan herinnerd. Bijvoorbeeld wanneer Cavia nat geregend is en tegen de warme radiator kruipt om haar vacht te drogen.

Toch wordt de ‘functie’ van Cavia haar hoedanigheid mij niet echt duidelijk. Is het om te benadrukken dat de kantoortuin een biotoop is, met verschillende soorten? Die alleen dankzij elkaar kunnen bestaan. Of om te benadrukken dat de hoofdpersoon Cavia zich anders voelt dan anderen? Anders ís dan de anderen? Misschien plaatste Paulien Cornelisse daarom voorin het boek de quote: “Cavia’s waren eerder in de ruimte dan mensen.”

Maar is deze cavia die op kantoor werkt nou echt zoveel anders dan een mens? Volgens mij niet. Uit interviews met Cornelisse over haar nieuwste boek, kon ik weinig motivatie halen. Veel verder dan ‘gewoon, omdat het me leuk leek’ kwam ik niet. Toch denk ik dat Cornellise dondersgoed beseft heeft, dat haar hoofdstukjes over alledaagse kantoorbeslommeringen wel degelijk een onderscheidende factor nodig hadden.

Gemaakt of gekraakt?

Hoewel ik haar andere boekjes beter vond, is ‘De verwarde cavia’ van Paulien Cornelisse wat mij betreft toch een aanrader. Heerlijk voor je vakantie. Of een luie zondagmiddag. Het is vlot en humoristisch geschreven, kortom; een prettig uitje voor je geest.