Vertroostingen soms iets te ver gezocht

Het boek begon veelbelovend.
Dikwijls kleurt je wereld plots anders als je zelf iets ergs meemaakt.
Zoveel troostwoorden reeds gebruikt maar dan sta je plots aan de andere kant van het verhaal.
In dit boek ervaart de schrijver wat het is om zelf plots geconfronteerd te worden met kanker.
Hij schrijft in 15 hoofdstukken wat hem troost kan brengen.
De eerste helft van het boek vind ik veel herkenbare gevoelens , uitingen, gedachten, vaststellingen.

' Het is de mens die er voor u is . De mens die iets voor u doet. Iets kleins. Iets onschuldigs. Iets dat vermoedelijk geen moeite kost en dat zomaar met een knippering van het oog, aan de aandacht zou kunnen ontsnappen.'
of ' In enkele woorden is dat de basis van mens zijn. Aanraking. De nabijheid van de mens. Menselijke verhalen, menselijke aanraking, menselijke nabijheid.. Nadien is de volgende stap nodig. Die van de literatuur, de kunst en de schoonheid. Er bestaat heel veel. Maar bij het begin gaat het over die eerste vraag: Is er iemand?'
Hoe verder in het boek hoe minder het me boeide, de 'gewone' troostwoorden verdwenen door de kunst en God en Bach en het mooie Parijs.Dat vond ik jammer.