Dit boek laat je lachen, een traantje wegpinken, maakt je soms boos en daarna weer blij… Echt een pareltje, mijn complimenten!

Na het lezen van Dames op de Herengracht wist ik dat ik meer van Margareth Hillebrandt wilde lezen. Het verhaal van de drie vriendinnen die samen in één huis gaan wonen, een verhaal over vriendschap, loyaliteit en schuldgevoel, heb ik met veel plezier gelezen. Met Het huis met het blauwe dak hoop ik dat Hillebrandt dezelfde weg ingeslagen is.

We maken kennis met Juliette die kampt met een zwaar gevoel van eenzaamheid en depressieve klachten na het overlijden van haar levenspartner en maatje. Ze zit weg te kwijnen in haar prachtige en luxe penthouse in Scheveningen en ze neemt het besluit dat ze onder de mensen moet komen. Maar hoe? Aangezien er geen bejaardenhuizen meer bestaan en je alleen met een indicatie in aanmerking komt voor een appartement in zo’n ‘tehuis’, bedenkt ze een leugentje om bestwil. Maar leidt dit leugentje naar het gewenste eindresultaat, een leven met gelijkgestemde?

Dat Juliette het daar in de zorgvilla totaal niet naar haar zin zou hebben had ze niet verwacht, de twijfel slaat haar om het hart. Gelukkig leert ze de Hagenees Max kennen en beleeft met hem een aantal doldwaze avonturen. Ik kreeg hier een beetje De honderdjarige die uit het raam klom en verdween-gevoel bij, maar dan wel met meer diepgang. Er zat dan ook regelmatig een grote glimlach op mijn gezicht tijdens het lezen.

Ze verfoeit het kabinet, dat de bejaardenhuizen sloot om vervolgens de ouderen uit te leveren aan zorgverzekeraars en hen daarbij de mogelijkheid ontnam om met elkaar in nog redelijk goede gezondheid een gezellige oude dag te beleven.
Maar Hillebrandt schuwt het niet om ook de minder mooie kant te laten zien, die soms erg verdrietig en zelfs mensonterend kan zijn. Het boek zet je aan het denken en de vraag of de zorg voor ouderen niet anders kan/moet popt weer in alle hevigheid bij me op…

…nu staat ze op de denkbeeldige drempel, want die is hier natuurlijk niet vanwege al het rijdend materieel, en realiseert zich dat al haar ideeën over een gezellig thuis met gelijkgestemde een luchtspiegeling zijn.
De personages, zeker die van de eigengereide Juliette en Max met zijn droge Haagse humor, zijn erg goed uitgewerkt, ze krijgen echt een gezicht en je leeft met ze mee. Een aantal medebewoners en het personeel van de zorgvilla worden goed beschreven. Er zitten er zelfs een paar tussen, waarvan ik meteen al de kriebels kreeg.

Over hoe het afloopt en wat het huis met het blauwe dak nu met dit verhaal te maken heeft, ga ik niet vertellen: je moet toch echt zelf dit prachtige verhaal gaan lezen.

Dit boek laat je lachen, een traantje wegpinken, maakt je soms boos en daarna weer blij… Echt een pareltje, mijn complimenten!

Het huis met het blauwe dak krijgt van mij dan ook de volle 5 sterren.