Ierse mystiek, familiebanden en fluisterende godinnen

What do you want from me? Why don't you run from me?
What are you wondering? What do you know?? (Billie Eilish)

In De laatste ravendochter neemt Merel Godlieve ons mee naar de oude, met geschiedenis doordrenkte zalen van Duncannon Castle. Erin is de laatste telg van een eeuwenoude Ierse vrouwenlijn en eigenaresse van een kasteel dat barst van geschiedenis – en van achterstallig onderhoud. Ze probeert het hoofd boven water te houden met een bed & breakfast, maar de gasten blijven weg en de rekeningen stapelen zich op. Wanneer zelfs de belofte van een Amerikaanse filmproductie vervliegt, rest haar nog maar één uitweg: de stem in de diepte – één die haar al jaren toefluistert en haar altijd heeft geholpen.

De volgende ochtend is de concurrerende kasteelheer dood. En de filmcrew onderweg naar Duncannon.

Wat volgt is een traag ontluikend, bezwerend verhaal waarin heden en verleden samensmelten. Dat maakt dat je als lezer de tijd krijgt voor een diepere verkenning van de achtergrond van dit verhaal en dat is prettig, want de geschiedenis van deze familielijn is eeuwig en strekt zich uit als de wortels van een oude eik.

De lezer wordt doordrongen van de ontzagwekkende geschiedenis van het kasteel. Hoofdstukken wisselen tussen Erin en Morrigan, verweven met dagboekfragmenten, spreuken en oude wetten. Dit is geen boek dat je in één ruk uitleest – het is een boek dat je binnentreedt, kamer voor kamer, met elk zijn eigen geheim. Je voelt hoe Erin op jonge leeftijd worstelt met verdriet en verantwoordelijkheid, en hoe ze gepest wordt op school.

Personages die blijven hangen.
Knap hoe Merel Godlieve de personages weet neer te zetten. Waar Erin met haar menselijkheid knokt om alles overeind te houden, lijken anderen alles waar zij voor staat te ondermijnen – of zelfs af te willen breken. De personages zijn even gelaagd als het landschap waarin het verhaal zich afspeelt. Erin doet alles wat jij als lezer ook doet: ze gaat naar de wc, trekt haar pyjama aan en heeft haar twijfels en angsten. Ze denkt na over dingen – en dat maakt haar fouten des te invoelbaarder.

Maar je voelt ook de kracht van de godin: in eeuwenoude eiken, in stenen cirkels. Alles is doordrenkt met een Ierse mystiek die je betovert zonder dat je het merkt. Wat zou ik graag samen met Erin door het kasteel willen dwalen, met mijn hand over het verweerde hout, en horen wat de muren te vertellen hebben. Of kennismaken met Siobhán. Wat een personage. Ze is zo feckin' stoer, maar heeft – net als Erin – een hoop verdriet gekend en een warm kloppend hart.

En dan hebben we het nog niet gehad over het uiterlijk van het boek: een betoverende softcover, mooie druk op snee, sfeervolle illustraties en een fijne indeling. Het verhaal is opgedeeld in vier delen die verwijzen naar de Keltische jaarfeesten. Elk hoofdstuk begint met een spreuk of citaat uit oude wetten. Achterin vind je een namenlijst – ideaal als je tussendoor even de draad kwijt bent.

Voor liefhebbers van donkere, mythische verhalen, sterke vrouwelijke hoofdpersonen, en alles wat met Ierse folklore te maken heeft.

Heb jij De laatste ravendochter al gelezen? Of ben je benieuwd geworden? Laat het me weten in de reacties! Welk boek heeft jou voor het laatst betoverd met zijn sfeer en mystiek?

#boekenblog #fantasy #merelgodlieve #delasteravendochter #Iersemystiek #femininepower #bookreview