Lezersrecensie
Recensie: De dood van een hypochonder
Tragiek, humor en de onmogelijkheid van onvoorwaardelijke liefde
‘’Toen mijn moeder vertelde dat ik een nieuwe vader kreeg, wist ik niet wat ze bedoelde; ik had er nog nooit een gehad. Op de keukendrempel wiebelde ik heen en weer op het ritme van de kale takken. In mijn buik krielden de wormen, die voelde ik altijd wanneer ik dacht dat mijn moeder boos of verdrietig was.’’
In De dood van een hypochonder maken we kennis met Minne Sielker: alleenstaande moeder van een gehandicapte tweeling, eigenaresse van een kapsalon, én dochter van een grofgebekte, zwaarlijvige en hypochondrische stiefvader. Als hij de diagnose keelkanker krijgt, besluit hij zich van de wereld af te sluiten en weigert hij alle hulp.
De debuutroman van Mirjam Liesker is een meesterlijke balans tussen tragiek en humor. Ze snijdt grote thema’s aan als: verlies, ouder-kindrelaties, schuldgevoel, rouw en de onvoorwaardelijke liefde waarvan we als kinderen soms verwachten dat ouders die vanzelfsprekend terug willen geven – maar wat als dat niet zo is?
Liesker schetst een pijnlijk realistisch portret van een disfunctionele ouder-kindrelatie. De stiefvader is een kleurrijk personage: ongenuanceerd, lomp, verslaafd aan aandacht en tompouces, maar soms verrassend ontwapenend. Het is tegelijkertijd hilarisch en schrijnend. Het is knap hoe Liesker je laat lachen, terwijl je ondertussen het gevoel bekruipt dat de rollen in dit gezin volledig zijn omgedraaid.
Minne zelf is een gelaagd personage. Als moeder van haar tweeling is ze krachtig en beschermend, als dochter veel kwetsbaarder. De scènes met haar kinderen zijn gevoelig en liefdevol, net als de poëtische fragmenten die door het boek zijn verweven. Ze vormen een warm tegenwicht voor de rauwe passages met haar stiefvader.
‘’Het is niet dat we niet willen, maar wij praten zelden. Wij zijn liefhebbers van de non-verbale communicatie en spreken onze eigen taal. ‘’
De roman speelt zich af in het heden, maar maakt geregeld sprongen naar het verleden. Deze terugblikken werpen licht op de moeizame relatie met haar ouders, en roepen vragen op: Hoe ver reikt je loyaliteit als kind? Mag je grenzen stellen aan ouderliefde?
Lieskers schrijfstijl is beeldend, scherp en vaak geestig. Haar observaties zijn raak en soms pijnlijk herkenbaar, zoals wanneer Minne zich afvraagt of ‘iets van je afschrijven’ werkelijk helpt – of dat het gewoon een manier is om emotionele wrakken tijdelijk te parkeren, totdat de rekening volgt.
De dood van een hypochonder is een indrukwekkend debuut: rauw, eerlijk, geestig en vol menselijkheid. Een boek dat niet alleen een verhaal vertelt, maar ook vragen stelt die in je hoofd blijven nagalmen. Wat betekent het eigenlijk om kind te zijn?
‘’Toen mijn moeder vertelde dat ik een nieuwe vader kreeg, wist ik niet wat ze bedoelde; ik had er nog nooit een gehad. Op de keukendrempel wiebelde ik heen en weer op het ritme van de kale takken. In mijn buik krielden de wormen, die voelde ik altijd wanneer ik dacht dat mijn moeder boos of verdrietig was.’’
In De dood van een hypochonder maken we kennis met Minne Sielker: alleenstaande moeder van een gehandicapte tweeling, eigenaresse van een kapsalon, én dochter van een grofgebekte, zwaarlijvige en hypochondrische stiefvader. Als hij de diagnose keelkanker krijgt, besluit hij zich van de wereld af te sluiten en weigert hij alle hulp.
De debuutroman van Mirjam Liesker is een meesterlijke balans tussen tragiek en humor. Ze snijdt grote thema’s aan als: verlies, ouder-kindrelaties, schuldgevoel, rouw en de onvoorwaardelijke liefde waarvan we als kinderen soms verwachten dat ouders die vanzelfsprekend terug willen geven – maar wat als dat niet zo is?
Liesker schetst een pijnlijk realistisch portret van een disfunctionele ouder-kindrelatie. De stiefvader is een kleurrijk personage: ongenuanceerd, lomp, verslaafd aan aandacht en tompouces, maar soms verrassend ontwapenend. Het is tegelijkertijd hilarisch en schrijnend. Het is knap hoe Liesker je laat lachen, terwijl je ondertussen het gevoel bekruipt dat de rollen in dit gezin volledig zijn omgedraaid.
Minne zelf is een gelaagd personage. Als moeder van haar tweeling is ze krachtig en beschermend, als dochter veel kwetsbaarder. De scènes met haar kinderen zijn gevoelig en liefdevol, net als de poëtische fragmenten die door het boek zijn verweven. Ze vormen een warm tegenwicht voor de rauwe passages met haar stiefvader.
‘’Het is niet dat we niet willen, maar wij praten zelden. Wij zijn liefhebbers van de non-verbale communicatie en spreken onze eigen taal. ‘’
De roman speelt zich af in het heden, maar maakt geregeld sprongen naar het verleden. Deze terugblikken werpen licht op de moeizame relatie met haar ouders, en roepen vragen op: Hoe ver reikt je loyaliteit als kind? Mag je grenzen stellen aan ouderliefde?
Lieskers schrijfstijl is beeldend, scherp en vaak geestig. Haar observaties zijn raak en soms pijnlijk herkenbaar, zoals wanneer Minne zich afvraagt of ‘iets van je afschrijven’ werkelijk helpt – of dat het gewoon een manier is om emotionele wrakken tijdelijk te parkeren, totdat de rekening volgt.
De dood van een hypochonder is een indrukwekkend debuut: rauw, eerlijk, geestig en vol menselijkheid. Een boek dat niet alleen een verhaal vertelt, maar ook vragen stelt die in je hoofd blijven nagalmen. Wat betekent het eigenlijk om kind te zijn?
1
Reageer op deze recensie
