Literair hoogstandje

Deze roman is vanuit een ongeveer 60 jarige professor Latinistiek geschreven. Hij vertelt achteraf wat hij heeft meegemaakt. Hij is namelijk verliefd geworden op een vrouw, nou ja, hij heeft in ieder geval èchte liefde gevoeld. Hij denkt niet nog iets aan zijn toekomst te kunnen veranderen, hij wil enkel duidelijk te maken dat háár niks te verwijten valt.

Het hele verhaal is vanuit het perspectief van de professor geschreven. Je leest zijn gedachten, hierdoor leer je de professor zeer goed kennen en kun je je goed in hem verplaatsen en met hem meeleven. De andere personages worden niet verder uitgewerkt, je komt hier als lezer bijna niks over te weten, wat jammer is.

De schrijver gebruikt veel mooie lange zinnen vol met verschillende stijlfiguren. Heerlijk om te lezen, al is het soms wel nodig een stuk opnieuw te lezen, omdat dit ook verwarrend kan zijn. Het verhaal is beeldend geschreven: door de vele stijlfiguren, die ook gebruikt worden om de gedachten van de professor duidelijk te maken, is alles goed voor te stellen.

Wanneer je deze roman leest, kruip je in het hoofd van een professor. Je leert hem kennen en alle ongeloofwaardige dingen die hem overkomen worden geloofwaardig door het meesterlijke taalgebruik van Pfeijffer. Het is echt een literair hoogstandje, zeker een Libris-nominatie waard!