"Ik ben voor altijd mank. Maar ik hoef niet voor altijd bang te zijn."

Als ik zo zelf die omslag zit te lezen, dan ben ik blij dat ik het boek heb gelezen zonder de omslag te lezen, want deze geeft naar mijn mening niet goed weer wat je kan verwachten. De omschrijving is nogal kort door de bocht, al klopt alles wat er staat wel. Het is gewoon totaal niet aantrekkelijk om deze omslag te lezen. Dus ik ben erg blij dat ik dit boek las omdat de samenlezenwe-club dat deed, anders had ik hem waarschijnlijk nooit uit mezelf opgepakt.

eens in de zoveel tijd moet ik een boek oppakken dat echt wat los maakt. Niet teveel, want dan denk ik dat ik niet meer hou van lezen, dan denk ik ook dat ik niet meer hou van het lezen (Wat al vaak genoeg zo is), maar soms, heel soms, moet je je laten raken door een verhaal. En eerlijk is eerlijk, 'De tunnel' is zo'n verhaal. Ik lees niet vaak boeken over de oorlog, maar dat zou ik wel vaker moeten doen. De laatste keer was in 2023, toen ik 'Een ster erbij' van Elena Mora las, ook zo'n boek dat je echt raakt.

Wat ik je kan vertellen over 'De tunnel'? Dat het geschreven is vanuit Ella, een veertien-jarig meisje, en dat je het boek leest in de eerste persoonsvorm. Dat maakt dat het boek extra dichtbij komt. Ella leeft in de oorlog. Een oorlog die haar leven, maar ook dat van iedereen om haar heen veranderde. Ella woont in Londen, en Londen wordt dagelijks gebombardeerd door Hitler. Dit heette ook wel The Blitz. 8 maanden lang schuilden bewoners van londen in schuilkelders of ondergronds om zichzelf te beschermen tegen de bommen. Duizenden mensen kwamen om, huizen lagen plat, levens lagen plat. Van rijk tot arm, van platteland tot stad, iedereen kreeg te maken met de oorlog. En Ella, die arm is, ziek is, mank is, voelt zich vastzitten in een kooi. Het voelt alsof ze geen kant op kan. Tot je Quinn, Sebastian en Jay ontmoet, die allemaal een andere achtergrond hebben. De eens straatarm en op het randje van crimineel, de ander de dochter van een graaf en dus rijk en welbespraakt. Ze laten Ella zien dat ze meer is dan haar ziekte en haar manke been. Dat ze, ondanks haar mankementen, mag dromen en, bovenal, haar eigen keuzes mag en kan maken.

Dit is geen verhaal waarvan je heel erg vrolijk wordt. Het is geen verhaal waarbij je plat gaat van het lachen of je graag wil voorstellen hoe het in het echt is omdat het zo magisch is. Maar wat is het dan wel? Het is een verhaal om ons te herinneren aan wat is geweest. Een verhaal dat in ons verleden ligt, maar dat we nooit meer mogen vergeten. Het is een verhaal waarbij mensen met de grootste verschillende in bepaalde situaties toch allemaal hetzelfde blijken te zijn, namelijk mensen. Mensen van vlees en bloed. Mensen met dromen. Mensen met angsten. Mensen met liefde. En hoever je ook uit elkaar lijkt te staan, in bizarre situaties zoals een oorlog en verplicht schuilen in een tunnel, komt je toch bij elkaar.

Ik heb gelachen tijdens het lezen, de momentjes van humor, de grapjes, de schaamte die je soms voelt, maken het verhaal leesbaar en te doen, maken het iets minder zwaar. Dit boek laat een stukje realiteit zien van toen. En dat is ontzettend belangrijk. Verhalen zoals dit moeten verteld blijven worden. Ik ben geraakt door Ella, Quinn, Jay, Robbie en Sebastian. Door de situaties waarin ze terecht komen, maar ook door hun vermogen om zich aan te passen in een wereld die onbegaanbaar lijkt. Het leven gaat door, ook tijdens de oorlog.

"Ik mag denken wat ik wil, ik mag schrijven wat ik wil, ik mag voelen wat ik wil. Niemand kan tralies in mijn hoofd zetten. Dat is niet alles, maar misschien is het genoeg."

Het voelde als een eer om de karakters te leren kennen en dit verhaal te mogen lezen. En het einde was bijzonder heftig, maar uiteindelijk ook bijzonder mooi. Het voelt alsof het af is, wat betekent dat het voor mij ook voelt alsof ik de emoties die ik erbij voelde ook af kan sluiten. Ik heb geen andere woorden voor dit boek dan: Geweldig, Mooi en Herkenbaar.

Ik geef 'De tunnel' 5 sterren!

~ Live Your Life Reading