Lezersrecensie
Ode aan Marfisa
Hafid Bouazza
Spotvogel
In “Spotvogel” schildert Bouazza weer met taal. Net zoals in “Paravion”, waarin bijvoorbeeld een kudde stofwolken over een landweg nadert (een brommer dus).
In “Spotvogel” was elke richting die de hoofdpersoon ging, de weg van zwaarmoedigheid; hij liep in de wielslag van de dood, die ook te moe leek om te lopen, vandaar dat hij een kar verkoos.
De hoofdpersoon , een Nederlander van Marokkaanse afkomst – raakt in een depressie waar hij niet uitkomt. Hij is apathisch, zielloos en laat zich verzorgen, vooral door matrimoniale gastronomie. Er lag een dauw van verdriet in zijn ogen die tijd had achtergelaten. Hoe was het de wereld, al die tijd, zonder de hoofdpersoon vergaan? Zijn moeder ziet haar zoon vergaan en zij wil dat hij naar Marokko gaat, naar bekenden van zijn ouders.
Zo gezegd, zo gedaan. Hij laat zich in Marokko verwennen door buren en bekenden van zijn ouders en komt ertoe om het liefdesverhaal van Noral en Marfisa op te gaan schrijven. De hoofdpersoon denkt woorden te hebben gevonden, waaronder gedachten schuilen en niet enkel de wind die zijn geest zo lang heeft doorblazen. Hij begint met zijn verhaal.
Dit liefdespaar woont in Nederland, zij ontmoeten elkaar heimelijk in de moskee. Marfisa’s vader verbiedt de liefdesrelatie tevergeefs, met tot gevolg de zware mishandeling van Marfisa tot haar dood daar op volgt.
Zou Noral’s verhaal het liefdesverhaal zijn van de hoofdpersoon? Heeft hij deze traumatische ervaring nooit verwerkt, maar kan hij daar in het land van zijn ouders over schrijven? Hebben alle omzwervingen en ellende hem geleid tot het schrijven van het vreselijke liefdesverhaal: wat doet de mens de mens aan? De hoofdpersoon heeft de woorden gevonden omdat er geen schuilplaats meer is in zijn geest.
Ik vind het een prachtig, schilderachtig boek met mooie wijsheden. Waarvan ik de mooiste vond:
“Haastigheid komt van de duivel, voorzichtigheid komt van God”.
Spotvogel
In “Spotvogel” schildert Bouazza weer met taal. Net zoals in “Paravion”, waarin bijvoorbeeld een kudde stofwolken over een landweg nadert (een brommer dus).
In “Spotvogel” was elke richting die de hoofdpersoon ging, de weg van zwaarmoedigheid; hij liep in de wielslag van de dood, die ook te moe leek om te lopen, vandaar dat hij een kar verkoos.
De hoofdpersoon , een Nederlander van Marokkaanse afkomst – raakt in een depressie waar hij niet uitkomt. Hij is apathisch, zielloos en laat zich verzorgen, vooral door matrimoniale gastronomie. Er lag een dauw van verdriet in zijn ogen die tijd had achtergelaten. Hoe was het de wereld, al die tijd, zonder de hoofdpersoon vergaan? Zijn moeder ziet haar zoon vergaan en zij wil dat hij naar Marokko gaat, naar bekenden van zijn ouders.
Zo gezegd, zo gedaan. Hij laat zich in Marokko verwennen door buren en bekenden van zijn ouders en komt ertoe om het liefdesverhaal van Noral en Marfisa op te gaan schrijven. De hoofdpersoon denkt woorden te hebben gevonden, waaronder gedachten schuilen en niet enkel de wind die zijn geest zo lang heeft doorblazen. Hij begint met zijn verhaal.
Dit liefdespaar woont in Nederland, zij ontmoeten elkaar heimelijk in de moskee. Marfisa’s vader verbiedt de liefdesrelatie tevergeefs, met tot gevolg de zware mishandeling van Marfisa tot haar dood daar op volgt.
Zou Noral’s verhaal het liefdesverhaal zijn van de hoofdpersoon? Heeft hij deze traumatische ervaring nooit verwerkt, maar kan hij daar in het land van zijn ouders over schrijven? Hebben alle omzwervingen en ellende hem geleid tot het schrijven van het vreselijke liefdesverhaal: wat doet de mens de mens aan? De hoofdpersoon heeft de woorden gevonden omdat er geen schuilplaats meer is in zijn geest.
Ik vind het een prachtig, schilderachtig boek met mooie wijsheden. Waarvan ik de mooiste vond:
“Haastigheid komt van de duivel, voorzichtigheid komt van God”.
2
Reageer op deze recensie