Een tekst die niet weet te raken

Het is niet gemakkelijk om woorden te vinden die het verdriet en de gruwelen van een verblijf in een Jappenkamp kunnen omschrijven. Dat is schrijfster Heather Morris dan ook niet gelukt. In de roman Vrouwen van het Kamp, waarin zij een waargebeurd verhaal beschrijft van een groep vrouwen die ruim 3,5 jaar in de kampen op Sumatra in WO2 waren gevangen, weet niet één zin de emotie te raken. Ongeloofwaardige dialogen, uitleggerige en overbodige zinnen maken het verhaal slecht leesbaar.

Dat is erg jammer. Want het verhaal van de Australische zuster Nesta James en haar collega verpleegsters, het verhaal van de zussen Norah en Ena en van het kleine meisje June zijn het kennen waard. Hun verhaal staat symbool voor het verhaal van vele vrouwen die drie jaar Japanse overheersing hebben moeten overleven. En van de vrouwen die stierven in de vreselijke omstandigheden die hen werden aangedaan.
Het boek blijft echter hangen op een aaneenschakeling van opsommingen van (historisch vast wel kloppende) feiten. ‘En toen…en toen…en toen’.
Eén van de centrale hoofdfiguren is een groep verpleegsters, die in de verschrikkelijke kampomstandigheden proberen toch nog hun medische kennis toe te passen. Morris komt in het hele boek niet verder dan dat deze verpleegsters iedereen ‘onderzoeken’, om vervolgens niet te duiden hoe het nu verder gaat. Juist dát zou interessant zijn geweest; de wanhoop van de verpleegkundigen omdat ze nauwelijks iets konden betekenen bij gebrek aan medische middelen – we lezen er nauwelijks over. We lezen uberhaupt nauwelijks wat de hoofdpersonen erváren, wat ze ruiken, wat ze voelen, hoe het voor ze is vanuit hun eigen perspectief. Hoe hun pijn voelt, wat het verdriet doet met een mens – het blijft allemaal aan de oppervlakte in een verhaal dat qua tempo door de drie jaar ellende heenjakkert.
Helaas, maar dit boek vindt niet de woorden om je als lezer te raken.