Wie goed doet, goed ontmoet - een tikkie clichématig verhaal

‘Healing fiction’ staat er op de charmante kleurrijke omslag van het boek 108 Gongslagen, van schrijfster Yoshimura Keiko. Ik moest even opzoeken wat dat is; het blijkt een nieuw opkomend genre in Zuid Korea en Japan, waarbij niet zozeer plotwendingen en spanning centraal staan in een verhaal, maar vooral de (liefdevolle) emotionele ontwikkeling van een hoofdpersoon. Persoonlijk vind ik het vooral een commerciële slimmigheid om een zogenaamd nieuw genre de wereld in te slingeren.
Het boek 108 Gongslagen is inderdaad niet een boek vol plots en spanning, maar een kabbelend, lieflijk verhaal over het dagelijks leven op een Japans eiland met een klein inwonersaantal. De inwoners bereiden zich voor op het nieuwe jaar dat traditioneel wordt ingeluid door 108 keer op een gong te slaan. We volgen het leven op dit eilandje, en leren een aantal bewoners kennen door de ogen van hoofdpersoon Mamoru Sohara.
Mamoru is een zachte vader en echtgenoot, die als klusjesman werkt op het eiland en daarom veel van de bewoners kent. We lezen mee met zijn gedachten, onder andere over zijn dochter die op het vasteland (kun je dat zo noemen?) van Japan woont, en zijn keuze om op dit geïsoleerde eiland te blijven wonen.

Het leven overkomt Mamoru nogal. Je zou hem liefdevol kunnen noemen – wanneer hij bijvoorbeeld stiekem kapotte spullen repareert voor zijn dorpsgenoten- en een vergevingsgezinde man – wanneer een oude vriend hem blijkt te verraden maar hij niet boos wordt, maar je zou hem ook een beetje een sukkel kunnen vinden. Ik denk niet dat er veel mensen zijn die het leven zo over zich heen laten komen, óók net op een geïsoleerd eiland met een Japanse cultuur, en de hoofdpersoon boet daarom wel erg in op geloofwaardigheid.

En aan die geloofwaardigheid schort het in het hele boek voor mij. De schrijfster heeft haar best gedaan een samenleving neer te zetten van liefdevolle mensen, die accepteren wat hun lot is, één zijn met de natuur en met hun tradities en die voor elkaar zorgen. Maar ze is maar matig geslaagd in het werkelijk tonen van het gevoelsleven dat bij zo’n verhaal zou kunnen horen. Het verhaal is een opeenstapeling van ‘en toen… en toen… en toen…’ en wordt daardoor vertellerig en uitleggerig, maar weet nergens echt mee te slepen.
Zo lezen we dat de moeder van Mamoru op jonge leeftijd heeft proberen te ontsnappen aan het eilandleven en (bijna letterlijk) aan haar haren is teruggesleept door haar ouders. Vervolgens lezen we in de hele rest van het boek niets meer over haar verlangen of moeilijke verhouding met het eiland – plots is ze een zeer tevreden kapster op het eiland die geen blijk geeft van haar vroegere verlangen om te ontsnappen. Dat roept vragen op, en dat doet het hele boek eigenlijk continu.
Een kabbelend boekje dus, best lief, maar ik voel me er niet ‘geheald’ van.