Zo moet het geweest zijn

‘Zo zou het ongeveer geweest moeten zijn in de 18e eeuw,’ is wat ik regelmatig dacht toen ik ‘Madame’ las van historisch romanschrijfster Jacobine van den Hoek. Ik ben een ongeoefend lezer van historische fictie, maar vond de combinatie van historische feiten en ingekleurde fictie prettig lezen, en waande me echt in de 18e eeuw.
Ik had me overigens nog nooit afgevraagd wie Madame Tussaud eigenlijk was, terwijl iedereen het instituut met de wassenbeelden kent. Alleen daarom al is het onderwerp uniek en verrassend - zeker nu blijkt dat mevrouw Tussaud ook een lezenswaardig leven heeft gehad. Dit is dan ook een verhaal dat leest als een avonturenroman, waarin de zwaarte maar ook de normaliteit van het 18e eeuwse, enigszins gegoede bestaan aan bod komt.
We volgen het leven van Marie Grosholtz, van jong meisje tot volwassen vrouw, vóórdat ze de later beroemde Madame Tussaud zal worden. Haar leven speelt zich af tegen de achtergrond van de Franse Revolutie, waar je als lezer een goed beeld van krijgt. Marie komt middenin die revolutie terecht, en haar verhaal maakt inzichtelijk hoe de revolutie het dagelijks leven moet hebben beïnvloed.
Marie is een vrijgevochten meisje en vrouw dat wassenbeeldenmaker worden, net als haar werkgever bij wie zij en haar moeder in huis wonen. Ze vecht voor een zelfstandig en onafhankelijk bestaan als ongetrouwde vrouw. Ze blijkt een groot talent te hebben voor het maken van wassenbeelden, die in die tijd aftrek namen bij de gegoede burgerij - niets ijdels is een mens vreemd.
Hoewel het helder is wat Marie wil en wat ze meemaakt, blijft haar gevoelsleven nogal plat. Van den Hoek beschrijft goed, maar zintuigelijk worden we minder meegesleept in de emoties en binnenwereld van deze Marie. Het aloude ‘show don’t tell-principe’ had Maries dilemma’s en de hardheid van haar bestaan nog beter ingekleurd.
Al met al; een lekkerleesboek, met een verrassend verhaal over een vrouw wiens erfgoed we eigenlijk allemaal kennen.